Büyüklerin sorumluluğundaki güçsüz bir çocukmuşum gibi hissetmek istediğimi fark ettim. Şimdi düşününce hepimizin böyle öfkemize, nefretimize kapılarak yaşamış olması tuhaf geliyor.
Hayatım boyunca gördüğüm, o aynı kandındı annem; hep acı çeken, hiç rahat vermeyen ya da rahata kavuşamayan, bunu nasıl yapacağını bilemeyen bir kadın.
İnsan bir süre sonra her nazik davranışı, karşılaştığı her yabancıyı tartmaya başlıyordu. Bazen iyi niyetli bir iltifat duyunca koşarak kaçıyordu ya da yardımcı olmaya çalışan birini yanlış anlıyordu. Kendini işte bu şekilde koruyordu.
Yalnız inançla iyileşemezsiniz dostum. Daha baştan ölmeye mahkumdur çabasız inanç. Hiçbir işe yaramaz. Kendinizden de bir şey katmanız, itaakâr ve sabırlı, çok sabırlı olmanız gerekir.