Sana uzun ve edebi şiirler yazabilmeyi o kadar isterdim ki...
Elimden gelen iki üç cümle, kelime, hece ne dersen de artık...
Sen bir tomris uyarsın, muazzez akkayasın, pirayesin....
Ama üzgünüm sevdiğim ben ne cemal süreya ne sezai karakoc ne de nazim hikmet olabildim...
Önemli ve zor olan sevilen olmaktar seven değil...
Çünkü herşeyi sevebilir insan, güneşi, ayı, yıldızlar, suyu, ekmeği ve bir insanı...
Fakat herkesi sevemez insan, bazen bir gülüşünü bazen bir bakışını sever bir insan
Ve tutulur o insana sonsuzca..
Güneşin aya tutuldugu gibi tutulur hep... Kaçsa da tutulur, kalsa da...
Elinde olmaz ki bazen bir gülüşe, bakışa, bazen onda hissettirdigi duyguya tutulur...
Saçlarının dağınıklığına, gözlerinin mahmurluğuna, dudaklarının tebessümüne
Tutulur...
Yani önemli olan sevilmek sevdiceğim, sevmek değil.
Sen bu minik kalbe girmeyi nasıl başardın öyle...
Ele avuca sığmaz bu sevgiyi,
Kalbime sığdırmayı nasıl başardın öyle....