Büşra BİRCAN
@Mavifrezya
Bilecik Şeyh Edebali Üniversitesi
İstanbul
12 Ocak
100 okur puanı
Haziran 2020 tarihinde katıldı
Bir kitabı okumaya başladı
Bir kitap okudu
384 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Senin gözlerine baktığımda kendi gözlerime bakıyormuşum gibi hissediyorum...
Ne güzel parlıyor dediğin o yıldız çoktan sönmüş olabilir.
İnsan ancak kaybedebileceği hiçbir şey kalmayınca kazanmak için çabalamaya başlıyor.
"Sana dokunmak yıllardır ruhumu kirleten herkesten arınmak gibiydi. Herkese ve her şeye dokunmak beni kirletiyorsa sana dokunmak temizlenmek gibiydi Eylül. İnan bana, neden böyle hissettiğimi bilmiyorum. Bu hisse yabancıyım..."
...
"Bu da ne böyle?" deyivermişti küçük geyik ateşi gördüğü ilk an heyecan içinde. Annesi hüzünle gülümsemiş ve "Ateş..." diye cevaplamıştı, sonra devam etmişti anlatmaya:
"Isıtan, aydınlatan ve yakan..." Son kelimeyi duymak ürkütmüştü küçük geyiği. Meraklı gözlerle annesinin gözlerine bakmıştı.
"Hem ısıtıyor, hem aydınlatıyor, hem de yakıyor. Bir şey hem böylesine iyi hem de böylesine kötü olabilir mi anne?" Annesi dolu gözlerle ateşi izlemeye devam ederken başını sallamıştı.
"Dünyadaki her şey böyledir, seni ısıttığını sandığın her şey her an senin yangınına dönüşebilir..."
Bakışları, çözmek için can atacağım bir bulmaca gibiydi.
Hani derdin ya benim memleketim başkalarının sürgün yeri diye.
Senin memleketin benim cennetim.
Ben memleketin olduğu için Diyarbakır'ın taşına bile hayran kalmışken nasıl olur da unuturum seni...
İnsan bir şehri sırf sevdiği adam orada doğduğu için çok sever mi?
"Ben bir memleketimi, bir seni çok sevdim", dedi keyifle.
"Ben en çok seni sevdim ve şimdi senin sevdiğin her şeyi seviyorum", dedim.
"E bakıyor musun etrafa, sevdin mi yeni memleketini?" dedi gülümseyerek.
"Gözlerinin dokunduğu her mekân memleketim," dedim.
Gülümsedi, gülümsediğinde dünyadaki tüm kötülükler yok oluyordu bence.