MEDİHA
@Mediha3
91 reader point
Joined on March 2020
Fizikçi Richard Feynman, aposteriori saptamalar hakkında şöyle bir espri yapardı: "Biliyor musunuz, bu akşam akıl almaz bir şey geldi başıma," derdi. "Plakası ARW 357 olan bir araba gördüm. Düşünebiliyor musunuz? Bu akşam eyaletteki onca plaka arasından o müstesna plakayı görme olasılığım ne kadardı acaba? inanılır gibi değil doğrusu." Anlatmak istediği elbette şuydu: Her olağan durumu olağanüstü göstermek kolaydır, yeter ki onu kaderin bir cilvesiymiş gibi düşünün.
Demek ki yeryüzünde yaşamın doğuşuna önayak olan olay ve koşulların, olduğunu düşünmekten hoşlandığımız kadar olağanüstü olmaması da mümkün. Yine de yeterince olağanüstüydüler ve kesin olan bir şey var: Daha iyisini bulana dek onlarla yetinmek zorundayız.
- küçük bir çocukken, her yerde yalnızca ulaşılmaz mükemmellikte insanlar gördüğüm için, kanıtlandığına hiçbir yerde kendi gözlerimle tanık olmadığım bu kuşkuculuk, bende kendime yönelik bir kuşkuya ve tüm diğer insanlara karşı duyduğum kesintisiz bir korkuya dönüştü. Yani orada genel olarak kendimi kesinlikle kurtaramadım senden. Bu konuda yanılıyor olman, aslında benim insan ilişkilerim hakkında hiçbir şey öğrenememen ve kuşkucu ve kıskanç bir tavırla (Beni sevdiğini inkâr ettim mi hiç!) aile hayatından yoksunluğumu başka bir yerde telafi etmek zorunda olduğumu düşünmenden kaynaklanıyordu belki de, çünkü dışarıda da aynı biçimde yaşamam imkânsız olmalıydı.
Ayrıca özellikle çocukluğumda tam da kendi yargıma karşı beslediğim kuşkudan ötürü bu açıdan henüz bir ölçüde avunabiliyordum; kendime şöyle diyordum: "Abartıyorsun, küçük ayrıntıları fazlasıyla büyük istisnalar olarak yaşıyorsun, gençlerin hep yaptikları gibi." Ama daha sonraları dünya hakkında artan bilgimle bu teselliden de oldum.
Okuduğum kitaplarda kendime benzer bir şeyler aradım, bazı şarkılarda beni anlayacak hisler aradım, kendimi notaya dökecek zamanlamaları bekledim.
Bazı filmlerin içinde kendi karakterimi aradım, aradığım tek şey kendi yansımamı görmekti. Ama tüm bunlardan habersiz, varoluşumu dikizlerken çok şey yapmışım.
Kendi kitabımı yazmışım, kendi şarkımı söylemişim, kendi filmimi çekmişim. Başrol oynamışım. Söylemediler, görmedim, bilmedim. Aramaya devam ettim. Yansımalar dünyasında hep bir ışık aradım. Rolünü ezberlemeden sahneye çıkan tiyatrocu gibiyim artık.
Ne anlamı var artık provanın?
Reader Follow Recommendations
112 syf.
·
Not rated
·
Read in 60 days
