Aşkı, küçük çakıl taşları mı sanıyorlar?
Aşk, insanı incecik bir porselene dönüştürür.
Narin, kırılgan bir porselen gibi oluruz.
Bazen etrafımızdan küçük çakıl taşları,
Sıçrar da sıçrar üzerimize, çatlarız da bazen.
Bazen derin yaralar bazen silinemeyen izler,
Bazen de sonumuzu yaratır bu çakıl taşları.
Oysa o çakıl taşları her gün etrafımızda,
havada uçuşup duruyorlar, farkında değiliz.
İnsanlık halidir diyip hoş görüyoruz bazen,
Ama işin içine aşk girince öyle mi oluyor ya?
Bizi inceltiyor ve kırılgan bir hale getiriyor,
Eğer aşkta güven varsa bunlar olmuyor tabi.
Çünkü aşkta gerçekten de güven varsa,
Hayatımıza atılan çakıl taşlarından korunup,
Bu taşların üzerimize kazara sıçradığını,
Düşünüp, bir nevi sevinmeye başlıyoruz.
İnsanları bu konuda anlayamıyorum,
Aşkı, küçük çakıl taşları mı sanıyorlar acaba?
Kim bilir...