Hosseini'nin kalemi der susarım.
Kalem, kalem değil. Bir hançer. O kalemden geçen her kelime, her cümle saplandığı yerde kalır, kanar, acıtır.
"Okudum bitti." yazarı değildir kendisi. Çünkü biten veya bitecek olan olayları yazmaz kendisi.
Gözümüzün önünde olan, haberlerden okuduğumuz, kimimizin yaşadığı, kimimizin de yaşamamak için dua ettiği olayları kaleme alır.
Bu romanında kendi öz vatanı olan Afganistan'ın önce Sovyetlerle, sonra kendi içlerinde kendi kanlarından olan iktidar için savaşanlarla ve en son da Talibanla var olmuş bundan çok uzak bir zaman önce değil sadece 20 yıl önce olan savaşı kaleme almıştır.
Bu savaş da iki kadın olan Meryem ve Leyla'nın acılarını, yaşamak için savaşmalarını okuyoruz.
Tüylerim diken diken olarak, gözpınarlarım kuruyana kadar ağlayarak, İran da şu anda devam eden iç şavaşı hatırlayarak, oradaki kadınların "acaba onlar da böyle şeyler yaşıyorlar mı?" diye sorarak ve en kötüsü de kendime sorduğum sorunun cevabını bildiğim için içim yanarak okudum.
Okudum ve bitmedi. Bitmeyecek de. Gücün tadını alanlar, eli kana bulananlar, kimsenin gözünün yaşına bakmadan sadece kendi egolarına göre hareket edenler var olduğu sürece bu savaş devam edecek.
Allah yardımcımız olsun.
