Yeter, bir zamanlar sonsuz mutluluğun kaynağı içimdeyken şimdi sefillğin kaynağı içimde. Bir zamanlar duygu bolluğunda yüzen, her adımını cennetin takip ettiği, bütün dünyayı sevgiyle
kucaklayabilecek yüreği olan o kişi ben değil miyim artık? Bu yürek artık ölü, içinden hiç bir coşku yükselmiyor artık, gözlerim kurudu ve insanı ferahlatan gözyaşıyla artık canlanmayan duyularım korkuyla alnımın kırışmasına neden oluyor. Çok acı çekiyorum, çünkü yaşamımın tek mutluluğunu, çevremde bana dünyalar yaratan o kutsal, canlandırıcı gücü yitirdim!
Şüphesiz her şeyi kendimizle ve kendimizi her şeyle kıyaslayacak şekilde yaratılmışız, bu yüzden kendimizi kıyasladığımız nesnelerde şansı ya da laneti buluyoruz, işte bu durumda en tehlikeli şey yalnızlıktır.
Biz insanlar.. iyi günlerin çok az ve kötü günlerin fazla olduğundan yakınıp dururuz. Oysa tanrının bize her gün için bahşettiği güzel olanı görebilecek kadar açık bir yüreğimiz olsaydı, kötü olanlara dayanabilecek gücü bulabilirdik.