Görmenin ve hissetmenin bir ritmi var. Hızlandıkça ve kalabalıklaştıkça her şey bulanıklaşıyor, birbirine karışıyor. Sadeleştikçe ve yavaşladıkça hayat netleşiyor ve insan, daha önce hiç hissetmediklerine kapıyı açıyor. Haz da acı da keskinleşiyor
Travmatik deneyimleri olan kişilerin kendilerini sabote etmeye en yatkın oldukları zamanlar, çoğunlukla işlerin yavaştan yolunda gitmeye başladığı zamanlardır. :(
“Hepimiz iki acıdan birini çekmeliyiz, disiplinin acısı ya da pişmanlığın acısı. Aradaki fark, disiplin ons ağırlığındayken pişmanlık ton ağırlığındadır. Sağlıklı ve dengeli yaşam için disiplin tam bir zorunluluktur.”
Bir kimse zamanının çoğunu yalnız geçiriyorsa insanlar onun başarısız olduğunu düşünme eğilimindedirler, çünkü akılları yalnız kalmayı seçebileceğini anlamaz
“Hayatını değiştirmeyi düşünmeyen, giderek daha az şeye razı olan, hiçbir şeye itiraz etmeyen biri... İşten eve, evden işe yani. Bir gün kendime niye yaşadım ki bunca yılı diye sormaktan korkuyorum.”