- Bu gün sinifim məni çox yorub, o qədər səs-küy etdilər ki , baş alıb qaçmaq istədim, hətta Muradı dəcəllik etdiyinə görə də cəzalandırdım. Hələ bu şəhərin sıxlığın demirəm, metroda az qala beş insan üstümə çıxmışdı . Birini qolum ilə itələdim axır. Sənə gəldikdə , atdığın uzun səsli mesajları belə dinləmədim, rahat burax mənii!
+ Bilirəm niyə belə edirsən.Öz ağlınca məni acılayıb tək qalmaq istəyirsən. Eybi yox, hirsini məndən çıx, amma mən səni belə tək qoymayacam...
Üzümü pəncərəyə tərəf çevirdim . Birinin məni ağlarkən görməsini heç sevmirdim. Ama nədənsə gözümdən axan yaşlara da əngəl ola bilmirdim. Boğazımda o qədər düyün olmuş sözlər var idi ki. Bunları paylaşıb, kimisə də yormaq istəmirdim. Elə bu anda o yanıma yaxınlaşdı və məni qucaqlayıb dedi :
- Ola bilər bu iş görüşü uğursuz oldu, ya da çoxusu ele bele nəticələndi , bunlar səni əsla bacarıqsız etmir, sən gördüyüm ən yaxşı kitabxanaçısan , gələn hər oxucu ilə dərdləşmək, onların həyatına az da olsa toxunmaq istəyini görürdüm. Sən öz taleyin ilə barışmaq istəmədin , daim cahil adlandırdığın, səni aşağı çəkən o mühitə qayıtmamaq üçün əlindən gələni də etdin
+ Hə,sonda deyəsən əlimdə qalanlara sarılmaq qaldı mənə , həyat ilə savaşmaq asandır, çətin olan onunla barışmaq imiş dostum )