Her zamanki gibi kaçarak halletmek istemişti içindeki bu acıyı ve sorumluğu.
Yapacak birşey kalmayınca hiçbir sey yapmamak en doğrusuydu.
"Yaşamak şakaya gelmez, büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın bir sincap gibi meselâ, yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden, yani, bütün işin gücün yaşamak olacak."
HALA YAŞIYORSUN,DÜŞÜNCELERDE
Okur Takip Önerileri
Evet, dünyayı ilgilendiren şeyler magazinler işte, insanlar yaşamlarındaki boşlukları bunlarla dolduruyorlar. Başka insanların özel hikayeleriyle.
Gün geliyor, kendi yaşamlarının hiç yaşanmadan bittiğini fark ediyorlar. Kendi yaşamlarının değerini bilmiyorlar.
Günün birinde başarısız olacaksın ve hayal dünyan iskambil kâğıtları gibi devrilecek. Bu da senin kusursuz sandığın yaşamının sonu olacak. Senin kişisel felaketin.
Bence seni bir şey ikna edebilecekse, o da birlikte geçirdiğimiz zaman olacaktır.
Hayatın cilvesi burada gizliydi: Neyin gerçekten önemli olduğunu anlayabilmek için bazen ağır darbelerin yaşanması gerekiyordu.
Yaşayanlar ondan ders çıkarmayacaklarsa ölümün başka ne anlamı olabilir ki?
Gerçi biz bir kibrit kutusunun içinde de mutlu olurduk. Önemli olan birlikte olmamızdı.
"Kitap güzel mi?" diye sordu adam sesini yükselterek ancak yanıt alamadı. "Sanırım bana göre değil," diye devam etti. "Yaşamın kendisi yeterince zalim zaten."
Yaşanan her gün bir armağandır ancak bunu fark edenler sayılıdır.
Bırakıp gitmekten hepimiz nasıl da korkuyoruz.
Tanrı’nın hastalıklı bir mizah anlayışı vardır.