Bir gün yangınla, bir gün depremle, bir gün cinayetle uyanıyoruz güne. Ve bazen tüm felaketleri aynı anda yaşayabiliyoruz bu günlerde olduğu gibi. İnsanın artık söyleyeceği yeni bir şey de kalmıyor. Elinden bir şey gelenler görevini yapmıyor, yapmak isteyenlerin ise böyle bir mevkisi, imkanı olmuyor. Çaresiz kalmaktan yorulduk hepimiz. Her defasında sesimizi çıkarsak da sonra unutulup gidiyor ve hepimiz hayatımıza devam ediyoruz. Umarım bu ülke bir gün güneşli günler görmeye başlar. Eğer o güne kadar umudumuz kalırsa...