Doğa Umut Ergil
@Norealysm
Kendi yazdığım yazıları, Kendi hayallerimi döktüğüm sayfam. Pek Bi beklentim de yok aslında. Sadece insanların yüzlerinin gülmesi ve hüzünlenmesi için o kadar.
Ankara
7 okur puanı
Temmuz 2020 tarihinde katıldı
Bana ne yaptıgını bilmiyorum. Seni nasıl bu denli içimde hissedip özleminle canım acıyor onuda bilmiyorum. Vazgeçemedigimsin, seni daha ne kadar çok sevebilirim diye soruyorum her gün kendime. Ama her sordukça daha çok hoşlanıyorum. Bi gün beni bırakma ihtimalinden korkuyorum. Bu kadar alışmışken, herşey bu kadar senken, beni sensizlikle sınamandan delice korkuyorum. O hiç dokunamadığım ellerin var ya onları tutup hiç bırakmamak istiyorum. Her gecemi kokusuna aşina oldugum boynunda geçirmek istiyorum. Sen benim imkansızken bile güzel olanımsın.
Güzel kadın.
Saman Kokuluydu,
Kitap kapağı gibi,
Aşk hikayesi yazılmış gibiydi kadın. Kitaba benzerdi. Gözlerine baktığımda sanki o güzel kitabın kapağına bakmış gibi oluyordum. Saman Sayfalarına dokunduğumda elini tutmuş gibi. Çok aldı içine beni kadın. Aynı Bi aşk romanı okurken heyecanlanıp elinde kahve varken içinde duyduğumuz mutluluk gibiydi, alışkanlık olmuştu sanki. Sonsuz sayfası olan Bi kitap gibiydi kadın. Bitmesini istemediğim, Elimde bulanan kahveyi bitirmeye kıyamadığım Bi kitaptı. Her sayfa atladıgımda daha da aşık oluyordum sanki. Gözlerimi kırpmıyordum bile sevgisine. Bi gün eskimeyecek gibi sakladım onu. Her an aklımda onu düşünüp, her an onu okumak istedim. Saçlarına dokunmak, tenini koklamak bazen yagmur kokulu Bi kitap gibi. Ama son sayfasına gelemiyordum Bi türlü. Gitmesini istemedigim için hep iyi baktım ona, kalbine iyi baktım. Ellerine gözlerine. Kitap kapagı kadar güzeldi kadın.
Arka sayfasını görmek istemedigim.
Yine uyuyamadım bugün. Olmadığın için mi, Yoksa olmayan bi kadına hayal kurduğum için mi?
Okur Takip Önerileri
Bazen sevgiye muhtaç hissediyorum kendimi, Susuyorum sanki o hayallerimi süsleyecek ama hiçbir zaman gelmeyecek o kadına. Düşlüyorum onu. Onunla yapacagım onca şeyi, sevgiyi. Sarılışımı, saçlarını koklayışımı bazen. Muhtaç hissediyorum kendimi bazen.
Yine bugün uyku tutmuyor, Ayı izliyorum dalıyorum hayallere
Nefesim tutulmuştu kemana, Gögsümde Bi his kabardı aniden. Söylemek isteyip söyleyemediğim kalbimde Bi çarpıntıydı sanki. Durduramadım kendimi kaptırdım. Hislerim Bi anda herşeyin üstünde oldu, gözümü açmak istemeyip Bi yandan açmaya çalıştığım oldu. Ama dokundu kalbime her Bi keman notası, her Bi ses. Hayallerim geldi aklıma, yaşayacagım o güzel şeyler geldi. Sonra Bi anda çok yalnız hissettirdi beni. Durakaldım adeta kalbime. Gözlerimi açtıgımda keman hayranı Bı kadınla konuştum. Hislerini düşüncelerini söyledi bana, Kuş oluyordu dinlerken kemanı, Rüzgar olurken yagıyordu. Yagarken fırtına oluyordu dinlerken müzigi. Hayranlıkla bekledim bende dediklerini düşündüm etkilendim. Sonra tekrar açıp başladım yazmaya. İçimdekileri o anki düşündüklerimi dönüştürdüm yazıya. Notalar kadar güzel olmasa da, Güzeldi hayallerim.
Anonim
Bazen rüzgarın saçımı dagıtmasına, Yağmurun yüzümü ıslatmasına, Birilerinin kalbimi kırmasına izin veririm sonra;
Saçımı toplarım
Şemsiyemi açarım
Kalbimi kapatırım. Hepsi bu.
Gece düşünür oldum, Dert oldu yıldızlar artık. Aya konuştum döndü arkasını, Güneş desen konuşmaz. Suskunluğu oynadım sayende. Ögrendim bazı şeyleri. Sen gittikten sonra acını ögrendim mesela,Bi yandan da sen gittikten sonra acının gittiginii. En çok da kaybettigim hayallerimi düşünür oldum geceleri. Teşekkür ederim sevgili. Hayallerimi yıktıgın için degil, Hayallerin sadece hayallerde olacagını ögrettigin için.
Nefes nefese kaldım seni severken, Ne kadar yıprattıgımı bilemedim kendimi.
Bi maceraya başlamak gibi her gün uyanmak,Sonu yokmuş gibi.
Umudunu yıtırme. Senin umudun biterse seni tanıyanlar kaybetti diyecek.
Ağacın ne kadar topragı olursan ol, Sonunda ağaç yine yağmura aşık olur.
Toprak kokusu gibiydi kadın, her nefes aldığında adam daha da sevdi onu.
Nefes alamaz kadın. Bilmez kimse ne çektigini, ne yaşadığını. Susturur adam bi anda. Gider kadın omuzlarında kanatlarıyla.
Önceden ve şimdiki yazılarım.
ayırt edemediğim, ötesimi anlayamadığım bir andı.Çünkü sarılmanın kendisi karışık bir eylem,ama sıcacıktı. Birkaç dakika sürdü sonra silindi..uyandığımda bomboş duvarla bakışmıştım.Gözlerimi tekrardan sıkı sıkı kapatmak fayda etmedi. Gerçek dünya geniş göğsünde uzandığımız uyku kadar şefkatli olsaydı..
“zamansızdır, seslerden üşür insan sevmezse
Bekler mi kendine acımadan adam?
Kumsal gibiyim bu aralar.
Denizin ayaklarıma vurup susuzluğu çeken kişiyim. Güneşe dogru bakıp hayalleri karanlık olanım ben işte. Susup içindekileri kendine anlatan, çevresine kapanan kişiyim. Elleri ellerime deyse havalara uçacakmışım gibi, saçlarını tutsam sevsem her telini kokusunu çeksem bi kere. Denizin geceleri şiddetlenip kumsala vurduğu gibi vursan kalbime her tenine dokunduğumda. İnsan istiyor. Her zaman mutlu olacağı bi insanı. Hayalini kuruyor her gece belki de. Sigarasını yakıp düşünürken onu, belki de geç oluyor gittikçe. Çimenliğin ortasında oturup nefesini çekerken düşünürsün ya , için böyle mutluluk ile dolar. Her anın öyle olması için ne gerekiyor? Neden hep sevenler kaybeder?
Kumsal gibi neden dağılıyoruz bu aralar?
