Nurcan
@Nuurcaann
Her kalbin çarpıntısı, kendi ecelinin ayak sesidir.
"Eğer konuştuğumda acım hafiflemiyorsa, sustuğumda diner mi?"
Okur Takip Önerileri
"Kelimelerin ötesine geçemedikleri için tüm sözler bir hiçken mezarın başında konuşmak neye yarar? "
Kişiyi arayıştan kurtaran bir söz, manevi bir konfor sunan lüzumsuz bir yardımdır.
"Belki de sessizlik gürültüden çok daha fazla tehdit içerir."
Acıya boğulmuş bir gerçeklikte dilin artık bir hükmü yoktur.
Istırabını dile getirebileceği bir dilden mahrum kalan kişi suskunluğa teslim olur. Kelimelerin kifayetsizliği, maruz kalınan şiddete verilebilecek tek olası cevap olan sessizliğin boyutunu belirler.
Tartışmaya girmeyi reddetmek, diğerini de seçeneksiz bırakıp mutlak bir sessizliğe iten sözsüz bir silah işlevi görür.
"İnsan en çok sessizlikte kendisine hakim olabilir, " diye yazar başrahip Dinouart. "Bunun dışında dağılır, tabiri caizse konuşarak kendini yok eder gibidir. Öyle ki, artık kendine olduğundan çok başkalarına aittir."
Konuşma sanatı yalnızca kelimelerle değil, aynı zamanda çok şey anlatan sessizlik anlarıyla da icra edilir.
Muhatabı olmayan bir söz kaynağına geri döner. "Konuşmak, iyi gelmek şöyle dursun, daha çok acıtıyor" der yaşlı bir adam. "Size cevap vermiyorlarsa, diğerleri umursamıyorsa ve sizle konuşurken başka bir şey düşünüyorlarsa neye yarar ki" diye devam eder bir diğeri.
Ve sessizlik yavaş yavaş aralarına girip yerleşir, sonrası ise dramdır...
Dostoyevski