Nurcan
@Nuurcaann
Her kalbin çarpıntısı, kendi ecelinin ayak sesidir.
Aşk bir ruh kangreni, o kadar çabuk ilerliyor ki.
Ya ben yaşadığım hayatı anlayamadım ya da bu hayatın hiçbir değeri yoktu.
İnsana secde etmemek için Tanrı'ya başkaldırmış şeytanın melun gururundan bir ufak sızıntı!
Okur Takip Önerileri
"Bilirsin, bir gölgeliktir bu âlem..."
"Dâr-ı dünya ey birader köhne mihmânhânedir,
Dîl veren virâneye, uslu değil dîvânedir,
Bir mukîm kimse bulunmaz hâne-i eflâkde,
Cümle halk ehli sefer, âlem misafirhânedir"
Üsküdarlı Ahmet Calaleddin Dede
Kimi geberiyor kimi ölüyor kimi de rahmet-i rahmâna kavuşuyordu. Yaşayış şekillerimiz kelimelere ne kadar da çok sirayet etmişti. Gerçi insan dediğimiz varlık da kelimelerden ibaret değil miydi?
"Eğer konuştuğumda acım hafiflemiyorsa, sustuğumda diner mi?"
"Kelimelerin ötesine geçemedikleri için tüm sözler bir hiçken mezarın başında konuşmak neye yarar? "
Kişiyi arayıştan kurtaran bir söz, manevi bir konfor sunan lüzumsuz bir yardımdır.
"Belki de sessizlik gürültüden çok daha fazla tehdit içerir."
Acıya boğulmuş bir gerçeklikte dilin artık bir hükmü yoktur.
Istırabını dile getirebileceği bir dilden mahrum kalan kişi suskunluğa teslim olur. Kelimelerin kifayetsizliği, maruz kalınan şiddete verilebilecek tek olası cevap olan sessizliğin boyutunu belirler.
Tartışmaya girmeyi reddetmek, diğerini de seçeneksiz bırakıp mutlak bir sessizliğe iten sözsüz bir silah işlevi görür.
"İnsan en çok sessizlikte kendisine hakim olabilir, " diye yazar başrahip Dinouart. "Bunun dışında dağılır, tabiri caizse konuşarak kendini yok eder gibidir. Öyle ki, artık kendine olduğundan çok başkalarına aittir."