Yuva
Yanyana geldikçe daha uzak
Birlikteyken daha kimsesiz
Bir ağırı sızım sızım yeri belirsiz
O da yalnız
Ben de yalnız
Acılar tütüyor bacamızdan
Görünmeyen taş duvarlar örmüşüz
Duvar olduk kendimize kendimiz
Ne yana dönsek
Kendimize çarparız.
Bir koru rüzgârlandı göğüs boşluğumuzda sanki.Uzaklaştı ağaçlar birbirlerinden, yakınlaştı ağaçlar birbirlerine. Yani her soluk alıp verişimizde bizim; bir mekik gibi kalbin, bir mekik gibi kalbim.
İşleyip durdu bu yitikliği yeniden.
Ne kaldı farkında mısın bilmem.
Gündüzler...
Gündüzler biraz azaldı.
(Pek sevgili Edip Cansever)