Yeryüzündeki herkesin yürüdüğü tek hedef; hedefe varmak değil hedef yolunda harcanan çabadır, yani hayatın kendisidir. İki kere ikinin dört etmesi hedefi değil ölümü işaret eder. O yüzden insan bu formülden her zaman korkmuştur, hatta ben şimdi bile korkuyorum. İnsan ömrünü bunun peşinde geçirir, okyanusları aşar, seve seve yaşamını harcar; fakat bir diğer yandan korku içinde bekler; zira onu bulunca arayacağı başka bir şey kalmayacaktır. İşçiler işlerini bitirince paralarını alırlar, bir meyhaneye giderler, en sonunda karakola düşerler. İşte size bir haftalık çalışma programı!
Fakat insan nereye gider? Hedefe her yaklaştığında bir korku kaplar içini. İnsanoğlu hedefine yürümeyi sever; varmayı değil. Kulağa komik geliyor değil mi? Zaten bütün komiklik insanın yaratılışındadır; ilginç olan da budur. İki kere ikinin dört etmesi dayanılmaz bir şey. Bana kalırsa yalnızca küstahlıktır! İki kere iki dört, yolumuzu kesen, eli belinde etrafa tükürük saçan küstah bir kabadayıdan başka bir şey değildir. İki kere iki dördün mükemmeliyetine tamamıyla katılırım ama bana sorarsanız övülecek bir şey varsa gün gelip iki kere ikinin beş etmesidir.
Tənha şimalın daha bir cəhəti var:insana qarşı amansızdır.Onun inadını daha qəzəblə sındırır.Çünki insan dünyanın ən yırtıcı məxluqudur! Çünki insan -- bu ikiayaqlı məxluq həmişə şimalın iradəsi əleyhinə,onun "hər hansı bir hərəkət axır ki,donmalıdır!" hökmünə qarşı çıxır.
Sayfa 2
