Hani ;
Küçükken karanlıktan korkup,
Gündüzlere ve insanlara sığınırdık ya,
Öyle değilmiş...
Yanılmışısız ,
Büyüdükçe anladık ki ;
Asıl korkunun gündüzler olduğunu,
Gerçek kötülüğün ise insanlar olduğunu.
Oysa ki ;
Karanlık en gürültülü yalnızlığımızmış.
Yalnızlık ise,
En aydınlık karanlığımızmış.
Şimdilerde ise ;
Gündüzlerden korkup,
Karanlığa sığınıyoruz,
Yalnızlığa sımsıkı sarılıyoruz...