“Günceler onun kitaplardan sonra en iyi arkadaşıydı. Yazmak, okumak kadar iyi geliyordu. Ruhunda milyonlarca kırık cam parçası vardı. O yazdıkça her kelime bir cam parçasını söküp atıyor ve ruhunu özgürleştiriyordu.”
Kitaplara sarıldığındaki o iç huzuru ona başka kim verebilirdi? Sanki şefkat ve merhamet bekleyen saçlarını kitaplar okşuyor, geceleri yatmadan önce iyi uykular öpücüğünü ona sadece kitaplar veriyordu.