Ruhum rüzgarsız ve kırışıksız bir deniz gibi sakindi..
İnsanlar birbirinin maddi yardımlarına ve paralarına değil,sevgilerine ve alakalarına muhtaçtır. Bu olmadıktan sonra,aile sahibi olmanın hakiki ismi,"bir takım yabancı beslemekti".
Sürecek bu hikaye
Bembeyaz sayfalarımda
Ne sen sevmekten anladın!
Ne ben ısrarcı hayırlarından..
Okur Takip Önerileri
Her şey her şeyi olduğu gibi kabul etmekteydi.
Kendilerini daima avcı bizi zavallı bir av olarak düşünmekten asla vazgecmiyorlardı.
Her şeyi her seyi,bilhassa ruhumu hiç bulunmayacak yerlere saklamalı..
Her şeyi içinde boğmaya mecbur olmak diri diri mezara kapanmaktan başka nedir?
Bizim mantığımızla hayatın mantığı asla birbirine uymuyordu.
Her şeye hazır bulunan ve kimden ne gelebileceğini bilen bir insanı sarsmak mümkün müdür?
Aşk dağıldıkça azalan bir şey değildir.
Hiçbir insandan,bana verdiğinden fazla bir şey istememeye alışmıştım.
Ben neydim?Ruhum,bir ağaç kurdu gibi beni kemirirken başka ne yapıyordu?
Demek beni anlamaya çalışacaksınız fena fikir değil..fakat bana öyle geliyor ki , boşuna emek..
Dünyada bir tek insana inanmıştım.o kadar çok inanmıştım ki,bunda aldanmış olmak bende artık inanmak kudreti bırakmamıştı..
İnsan bir şey yapmalı öyle bir şey ki.. Yoksa hiçbir şey yapmamalı..