SeruLibrary
@Serulibrary
Üzerinde taşımaya değer olan tek şey, aklında tuttukların olsun.
50 okur puanı
Şubat 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Alışkanlığın simyası, acı duyabilen kişiyi bu acının anlatımında boş bir masaldan başka bir şey bulamayan bir yabancıya dönüştürdüğünde, sadece sevgisinin nesneleri değil o sevginin kendisi de yitip gittiğinde, yoksunluk da yoksunluk olmaktan çıkacaktır.
Yaşam art arda gelen bir alışkanlıklar dizisidir, çünkü birey de bir bireyler dizisidir; dünya bireyin bilincinin dışa-yansıtılması olduğu için, sözleşme her an yenilenmeli, yolculuk izni hep yeniden yazılmalıdır.
önce umutlandırılıp sonra da umutlarımızın boşa çıkarılmasına imkan veren de yine bizden başkası değildir. Ve belki bizim düş kırıklıklarımızın devr-i daimi de biraz daha çeşitlidir.
Okur Takip Önerileri
Dünden ötürü sadece daha yorgun değilizdir; başkayızdır, dünün felaketinden önceki halimizden farklıyızdır.
Saatlerden ve günlerden kaçış yoktur. Ne yarından ne dünden. Dünden kaçış yoktur çünkü dün bizi çarpıtmıştır...
Ruhu yüceltmeyen ve güçlendirmeyen bir sanata gerçekten büyük sanat denilemez.
Birisi bir zamanlar tarihte en sevdiği zamanların her şeyin çöktüğü zamanlar olduğunu söylemişti çünkü bu, bir şeylerin doğmakta olduğu anlamına geliyordu.
Ve bu bir yaşam, öyle değil mi? Bazı başarılar ve bazı hayal kırıklıkları. Benim için ilginç bir şey oldu yaşam, gerçi başkaları, yaşamı bu kadar ilginç bulmasalar şikayet etmezdim ya da çok şaşırmazdım.
Çoğumuz için, ilk aşk deneyimi, bu deneyim başarısızlıkla sonuçlansa bile -belki de özellikle başarısızlıkla sonuçlandığında- yaşama geçerlilik kazandıran, onun yaşanmaya değer olduğunu doğrulayan bir vaadi içerir.
İnsan bir hastaneye gidip sorabilmeliydi: Bakar mısınız lütfen, kafam hala berrak mı?
İnsanın dünyayla tamamen mutabık olamayışı bana ta derinlerde anlaşılmaz bir şey olarak görünüyordu.
Kendi kendine sürünüp giden bu günleri seviyordum, ama fazla yavaşlamamalıydılar.
Ama şimdi utancıma beğeniyle bakıyordum ve varlığından memnundum. Diyebilirim ki utanç, içimde sakladığım en narin iç yapıydı.
Uçabilen hayvanlar olsaydık arada bir kanat çırpabilirdik. Ama insandık ve bütün çıplaklığımıza rağmen alışkanlıklarımızla örtünüyorduk.
Herhalde anlayamamak da cezanın bir parçasıydı.