Nihal,Ender ve Çetin üçlüsünü her daim Atilla İlhan'ın Üçüncü Şahsın Şiiri'ni anımsayarak ve bir parça benzerlik kurarak okumak gibi bir girişimle başlamış olsam da bilindik klasik bir kurgu gibi ilerlemediğini anladıkça bu benzetmem başlangıçla sınırlı kalmıştı.Konu ve anlatım ilerledikçe kendimi Ender'le bağdaştırarak diğer karakterle konuşuyor,onlarla aynı ortamda yer alıyormuş gibi hissetmiştim.Ankara'yı onlarla yeniden keşfedip bir bardak kahvenin verdiği huzuru yine onlarla tatmıştım diyebilirim.Açıkçası o kadar sıradan, hayatın içinden bir parça olması okurken bende sıcacık bir his oluşturmuştu.Kesitler ve sıradan olayların temel alındığı kitaplara hayran oluşumdan da kaynaklanıyor olabilir bu düşüncem.Ayrıca arada dinlemeniz için paragrafların arasına sıkıştırılmış müzikler bir başka tatta.
On yedi yaşında,pencere kenarında kışı anlamlı kılan ve bakış açımı değiştiren,severek okuduğum ve benim için yeri her zaman ayrı olacak bu kitabı bir kış günü eşliğinde okumanızı tavsiye ederim.
