Son zamanlarda trajik bir şekilde yolları ayrılan aşıklar/kardeşler/ arkadaşları anlatan içerikleri tüketmeyi çok seviyorum. Sonunda acı çekiyor olsam da niyeyse hissettirdikleri çok gerçekçi oluyor. Suzanne Colins'in kalemi bence basit, bu yüzden genelde herkes 13 14 yaşında okudu seriyi. Ama bu basitliğe rağmen karakterlerini derinleştirebiliyor. Corionalus bu açıdan çok içimizden biriydi. Distopik/ Fantastik serilerde ana karakterlerin sürekli en doğru şeyi yapmak için kendi çıkarlarını yok sayması, ne kadar müşkül olurlarsa olsun tanımadıkları insanlar için bile her şeylerini (canları dahil) feda etmeleri bazen beni kitaptan koparabiliyor. Snow'un her yaptığını yapmazdım ama yaptığı her şeyin nedenini anlayabiliyordum. En sonda kulübedeyken "bu hayat tarzı macera olarak iyi ama tüm hayatım böyle olsun istiyor muyum" sorgulaması özellikle çok çok iyiydi. Aşk, konfor ve güvenliğe her durumda tercih edilebilir mi? Gerçek hayatta bunun böyle olmadığını biliyoruz. Refah durumu az biraz değişince çoğu çiftin ilişkisi sarsılıyor. Snow bence Lucy'i gerçekten de sevdi. Ama yaşadığı çocukluk yüzünden konfor, güvenlik ve kontrol çok daha önemliydi. Bu önceliği yüzünden art ardına başkalarına zarar veren kararlar alıp durduğu için kötüye dönüştü bence. Bir noktadan sonra zarar verdiği insanları önemsemeyen bir canavara dönüştü.Her kararının ölüm ya da sürgün olmadığı daha az otoriter bi devlette Snow içimizden biri olurdu. Ama belli bir yaştan sonra terapiye gitmesi gerekirdi muhtemelen:d
