Dostoyevski “İnsancıklar” adlı kitabında: “Çok tuhaftı, ağlayamadım. Ama ruhum paramparça olmuştu.” diyor. İnsanın içine atmasının, güçlü görünmeye çalışmasının en yorucu hali bu olsa gerek.
Bazen ağır gelir bazı şeyler, susarsın!..Hassas yüreğin kırılır aklın ayrı savaş içine girer, içinde bulunduğun çıkamadığın tam bir savaşın eşiğine gelirsin beklersin sabretmeye, direnmeye devam etmek istersin , içinden cikamadigin eşiğinde bulunduğun savaşın ağır sonuçlarıyla karsilacagini bilirsin, beklmeye devam edersin içindeki umut savaşın eşiğinde olsa bile seni ayakta tutmaya çalışıyordur. Bir umut diyorsun bir umut ! Direnmeye devam et ve sadece SABRET!..
Songül ay 🌒
Yüreğim minik bir serçe yüreği misali,
Aklım uçsuz bucaksız bir okyanus gibi,
Umudum kurak topraklarda kök salıp filizlenmeyi bekleyen bir ağaç gibi,
Songül ay 🌒
edebiyat da çok iyi bir şey, varenka, çok iyi bir şey; bunu onlarda geçen üçüncü günümde anladım. derin bir şey! insanların kalplerini güçlendiren, eğiten bir şey