Kitabın üzerimdeki etkisi, kendisini unutturmadan birkaç cümle yazmak istedim.
Sabahattin Ali'nin okuduğum 10.kitabı.
Romanlarını çok sevip öykülerinde ise Yeni Dünya 'yı sevdiğimi belirterek diğer kitaplarında beni Sabahattin Ali kaleminde ve hissiyatında çeken o şeyi bulamadığımı fark ettim.
Bu kitaba gelecek olursam bu bir derleme kitap. Yazarın bu şekilde birkaç kitabı olduğu gibi hikayelerinin adının kitaba verilip daha ince versiyonlarının olduğu kitapları da mevcut.
Bu nazik bir iş bana göre.
Tekrara düşmemek önemli.
Kağnı kısmındaki hikâyeleri çok beğendim ve ilk zamanlarda okurken içimden geçen şey; sanırım Yeni Dünya ile bu kitabı bana, yazarın öykülerini hiç sevmiyorum dememi engelleyeceğiydi ama devamında işler karıştı.
Birkaç yerdeki cümle beni çok rahatsız etti, bu tabii ki tamamen benim şahsî kanaatim.
Ses bölümündeki hikayelerin tamamı diğer kitaplarında var olan hikâyeler.
Niye daha önceki kitaplarında var olan hikâyeleri tekrardan bir bölüm şeklinde başka bir kitapta birleştirilmiş buna şahsen bir mana veremedim.
Kitap Kağnı ve Esirler şeklinde olsaydı hiç abartısız söylüyorum, romanlarından sonra sevdiğim ilk kitabı şeklinde bir fikir ve hissiyatım olacaktı. Hem de başka kitaplarında olmayan yazıların derlemesi olacaktı.
Esirler bölümü ise bir oyun.
Kitabın en, en, en beğendiğim kısmı.
Bu bölümü okurken yazarımızın, romanlarındaki ivmesini yakaladığını ve âdeta döktürdüğünü söyleyebilirim.
Daha çok oyununu okumak isterdim, tadı damağımda kaldı.
Güzel başlayan, ortalarda bocalayan ve mutlu sonla biten bir film gibiydi.
Ben gerçekten sevdim.
