Dik başlı yürüyüşlerin olmalı.
Her aşkı feda edebilecek gibi duran,
çelik bir kalp taşıyormuş gibi asi.
Umarsız ve ifadedesiz bakışlarla yürümelisin❗️
Fakat hiç kimse bir yaprağa
gözyaşı dökebilecek olmanı anlamamalı❗️
Bu sevme işi, bir yoksul dayanışması gibi bir şeydi. İnsan en çok kendisi gibi olanı basabiliyor bağrına. Uzaklık, üşümüşlük, yalnızlık ve çaresizlik.
Okur Takip Önerileri
Ah azizim, biz seçtiğimizi yaşıyoruz. Seçmediğimiz hayatlar, başkalarını mutlu ediyor.
Acını yaşa. Öfkeni de yaşa. Ve seyret. Kendini sakın bastırma. Öyle suyun üstünde akan yaprağa bakar gibi bak, seyret. Uzanıp onu almaya kalkışma. Kendini suçlama. Başkalarını da suçlama. Olacak olandan kaçınamazsın. O yüzden hiç bastırma kendini, baskılama. Çünkü insan bastırdığı duygunun esiri olur.
(Cahit Zarifoğlu)
Ne güzel ifade etmiş Mevlana; Zihinlerde yaşamak istiyorsan, sesini yükselterek değil, kelimelerini hissettirerek dokun kalplere, gök gürültüsü korkudur, yağmur ise berekettir...
Kırığım.
İnceyim.
Güçsüzüm.
Bir sürü taş oturdu şurama.
Bu yolun biteceği yok.
Bir sürü hayali telef ettiler içimde.
Sen de biliyorsun,
Herkesin sürgünü kendi içinde.
İnsanın karakteri kendinden, yaptıkları karşısındakinden tavrından kaynaklanır.
Dünyaya;
Şubatın gölgesinde gelmiş,
Newroz ateşlerinde ısınmışım.
Üşümeyi de ısınmayı da o vakit öğrenmişim.
Susmalarım,
Kış geceleri gibi uzun ve soğuk.
Mecburi kışlar sinmiş bir kere üzerime,
Bahar bana ben bahara uzak.
Ey yar❗️
Ateş bize İbrahim'den yadigar.
Namus Züleyha'dan,
Feryadı Ferhat'tan duyduk,
Sabrı Hz.Eyüp'ten aldık.
Sukûtu Meryem öğretti,
Acıyı Bilal-i Habeşi.
Hoşgörüyü Mevlana tattırdı,
Niyazımız
Hz.Muhammed (s.a.v) den
Kelamımız Kur'an-i Kerim'den
Beklentimiz Bir Tek ALLAH (c.c)☝🏻
Bir gün baksam ki gelmişsin.
Ne yüzünde bir gölge, ne dilinde sitem var.
Tozlu pabuçlarını gözlerime sürmüşüm
Benim olmuş dünyalar.
(Yavuz Bülent Bakiler)
Dünya kelamının ulaşmadığı bir yer var kalbimizde, el açıp dua ettiğimizde dolan.
Ve dünyanın mal ve evlâdı ve istirahatı pek muvakkat ve geçici ve herhalde bir gün onları bırakıp toprağa girecek olmasından...
(Mufassal Tarihçe)
Ne çok şey öğretir hayat.
En çok da direnmeyi.
Sonra kimseye çok da güvenmemeyi.
Öyle her sıfatı herkese hemen vermemen gerektiğini.
Kalabalığın güzelliğini...
Yalnızlığın gücünü...
Kendi gücünü keşfetmenin en büyük mutluluk olduğunu.
Ama en çok da herkese “Hiç kimse” olarak bakabilmeyi.
Bazı mevsimlerde güneş var diye aldanmayıp, yanına bir şey almanın gerekliliğini.
Yani ihtimalleri.
Hayatta her şeyin mümkünlüğünü.
Hikayede Derviş’in dediği gibi:
“Bu da geçer yahu!” diyebilmeyi...