Ağlayan bir yetişkin gördüğümüzde belki de çoğumuz yardımcı olmak için yanına gider ne olduğunu sorup yardımcı olmaya çalışırız. Ağlamak bana yardım et demenin farklı şeklidir çoğu zaman. Duyguların dille ifade edilemediği zamanlarda en güzel o anlatır duyguları. Yetişkinler ağladığı zaman yardım çığlığı olarak gördüğümüz ağlamayı çocuklar ağladığı zaman neden uygulayamıyoruz? Ağlamak bir yardım et deme şekliyse neden çocukları susturmaya çalışıyoruz. Belki de manüpile edildiğini düşünüyoruz. Ya da gerçekten ağlama sebepleri bize küçük problemler olarak göründüğü için ağlamalarına tahammül edemiyoruz. Tabi bunda çocukken bastırılmış olmamızda göz ardı edilemez.
Aletha Solter bu kitabıyla ağlamanın doğallığından ve rahatlatıcı etkisinden bahsederek hem çocukları hem kendimizi anlamamıza yardımcı oluyor. Özellikle öfke krizlerinin önceki küçük ağlamaların bastırılması sebebiyle oluşmasını duyduktan sonra büyük depremleri önlemek için küçük artçılara dayanabilmek daha rahat oldu kızımla ilişkimde. Keşke herkes okuyabilse ve ağlamanın ne kadar güzel olduğunu görseler. Belki o zaman dışarıda ağlayan çocuğunun yanında sıkıntıdan iki büklüm olmuş anne-baba veya sırf toplum baskısından dolayı çocuğu korkutarak ya da rüşvet vererek susturmaya çalışan aileler görmeyiz.
