Rabia Nur Şahin
@Veradansatirlar
Tumblr:veradansatirlar
İnstagram: veradankitaplar
Öğrenci
Üniversite
17 Aralık
84 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Gitmemiz gereken daha çok film vardı, yalnız gittim.
Gezeceğimiz çok yerler vardı,yalnız gezdim.
Dinleyeceğimiz çok şarkı vardı, yalnız dinledim.
Dertleşeceğimiz çok konu vardı,kendi kendimi teselli ettim.
Daha çok yaşayacağımız anı vardı, hepsini yalnız yaşadım.
Kurduğumuz hayalleri yalnız yaşadım.
Sen gittin, ben ikimizin yerine de kaldım.
Bıraktığın acıları tek başıma yaşadım.
İkimizin yerine ağladım.
O yüzden, gelme artık, sensiz de yaşanıyor anladım.
Sayfa 23Kitabı okudu
Acıdan uyuyamadığım , parmak uçlarımın bile acıdığı o geceyi.
Gördüğüm o kâbusları...
Bak adam, ben seni ve yaşattıklarını unutmayacağım.
Sayfa 19Kitabı okudu
Bir gün beni seveceğin ümidiyle bekledim.
Gelmedin.
Ama ben yine de bekledim.
Ben, seni beklemeyi sevdim.
Her güne bir umutla uyanmayı...
Sayfa 13Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
O gün öyle gülmeseydin , umutlar vermeseydin, bugün böyle üzülmezdim.
Sayfa 8Kitabı okudu
Sonra kağıtlara döktüm içimi , onlar biraz olsun hafifletti ağrılarımı,
Ama hiçbir şey tamamlayamadı sen yokken eksik bıraktıklarını.
Sayfa 6Kitabı okudu
Halbuki ben, ne kadar saçma olursa olsun, yan yana bulunduğumuz zamanın durup kalmasını, asla bitmemesini temenni ediyordum.
Seni seviyorum... Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum...
Yalnız onun yanındayken içimi müthiş bir korku,onu kaybetmek korkusu sarardı.
Bu akşam anladım ki, bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş
Gene bu akşam anladım ki, onu kaybettikten sonra, ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim.
Bundan sonraki günlerimin ondan ayrı olarak geçeceğini bür türlü kabul edemiyor, bu ihtimali ciddilikten uzak , gülünç, imkânsız buluyordum...
Onu bulamayacağımı daha şimdiden biliyordum. Fakat aramamak elimde olmayacaktı. Beni, bütün ömrümce bir meçhulü , mevcut olmayan bir şeyi aramaya mahkûm ediyordu. Bunu yapmamalıydı...
O beni birden bire sessiz ve karanlık dünyamdan ayırmış, ışığa ve sahiden yaşamaya götürmüştü. Bir ruhum bulunduğunu ancak o zaman fark etmiştim. Şimdi, geldiği kadar sebepsiz ve ani, çekilip gidiyordu.
Yaşamak, tabiatın en küçük kımıldanışlarını sezerek , hayatın sarsılmaz bir mantık ile akıp gidişini seyrederek yaşamak ; herkesten daha çok, daha kuvvetli yaşadığını, bir ana bir ömür kadar çok hayat doldurduğunu bilerek yaşamak... Ve bilhassa bütün bunları anlatacak bir insanın mevcut olduğunu düşünerek, onu bekleyerek yaşamak...
