“İnsanlar hâlâ, sanki bu hayatı nasıl zorlaştırabiliriz, nasıl çekilmez hale getirip mutsuzluğa neden oluruz diye, gece gündüz düşünüyorlar, sürekli bunun için uğraşıyorlardı.”
- Serenad, Zülfü Livaneli
Temiz bir ölümle ölmek iyidir,gömleğimizde deliksiz ve kaburgalarımızda delilsiz…
Bu dünya böyle bir yer işte; nereye baksan muamma…
Bazen,Ya bu kadar sabırlı olmasaydım ya da bu kadar derinden kırılmasaydım diyorum.Hayat aynı, kader aynı, eh insanız o da aynı,lakin
Bakış, duruş, terbiye farklı.Bugünlerde sorguluyorum her şeyi:
Bu yaşıma geldim; İyi bir filme rastlamak için, kaç kötü film seyretmeliyim daha,
sahi iyi film diye bir şey kaldı mı da?Her şey özünü kaybetti sanki, mana geride kaldı şekle dönüştü.Nazan Bekiroğlunun da dediği gibi’’Sudan sebeplerle yitiriveriyorlar su gibi aziz şeyleri çoğu zaman”Sudan sebeplerle kaybediyorlar dostluğumuzu, iyi niyetimizi, sonra bizden hayatta kalmak için yine su istiyorlar ne garip.O vakit yine Nazan hocamla sonlandırayım satırlarımı;’’Bazıları hiç ölmeyeceklermiş zannediyor. Oysa ilahi adalet vardır ve tahmin ettiğimizden çok daha fazla tatmin edicidir.”
Okur Takip Önerileri
Hepimizin sonsuz sayıda gidebileceği yerleri var. Ama nihayetinde nerede duracağız? Her şey çok hızlı değil mi ? Kimse kimsenin alt metnini okuyamıyor. Çağımızın vebası hızlı olmak...Geride bırakılan durakların sayısını kim söyleyebilir? Kim herhangi bir durakta, derinlerde saatlerce kalabildigini söyleyebilir? Bütün duraklarda herkes birini bekliyor ama birbirini bekleyen kimse yok...Ve kimsenin durup ince şeyleri düşünmeye vakti yok gibi.
Bazen,
diyorsun ki,
Şu eşiği de geçeyim gerisi düzlük.
Düzlük sandığın yere geliyorsun, bi bakmışsın orası da yokuş
Bitmiyor.
Her imtihan diğerine kapı aralıyor.
—-
Bazen içimizde umutsuzluk çanları çalsa da,
biliyoruz ki, yokuşlar bize tecrübe kazandırıyor.
Bizleri İmtihanlar terbiye ediyor.
Aslında iradesi en güçlülerimiz, yolun en hasında yürümüş, imtihanın en zoruyla sınanmış…
—-
Bitmiyor dediğimiz şey aslında bitiyor
Devam ettiren, uzatan bizleriz.
Umutsuzluğa kapılan bizler
Mutluluğu kendinde bilmeli insan
Ruhunda
Kalbinin en derinlerinde aramalı
Ellerinde hissetmeli
Gözlerinde
Mantığında
Benliğinde aramalı
Mutluluk yaşamın kendisidir aslında
Bağımsız geldim bağımsız göçmek istiyorum bu dünyadan..
Kimselerin var olmadığı
Varolanı gölgeden ibaret olduğu dünyadan
Amansızca ve bir kul misali
Görünmediğim dünyada
Görünmeden kaybolmak
Sessiz
Ve tümüyle yalnız bir şekilde..
Cesedim zerrece umrumda değil..
Kim bulursa hazine onda
Bir çift ayakkabı
Çokça hüzün
Haliyle yalnızlık
Ve kör, sağır,dilsiz bir dünya…
Mücevher bende
Anahtar onlarda…
Kim açmak isterse ölümden ziyade bir beden
Kaybolmuş bir dünya…