Alevden bir fanus içinde ruhum
Orda bir pencere; açamıyorum
İşte, sustu sesler, kayboldu şeyler
İçimde birikti şimdi bir tufan
Gemiler almazsa beni koynuna
Bu gönül seyyahı bilmem ki neyler
Yine de bir yol var, inanıyorum
Meğer can ırmağı tende boğulmuş
Hâtıralar yurdu tarumar olmuş
Beni yüreğinde bulmuş aynalar
Ben hep aynalarla sınanıyorum
Okur Takip Önerileri
Ne hazin, yürüyoruz simsiyah menzillere
Oysa bir güneş gibi başucumuzda sevda
Gülümsüyor lekesiz tenhâsında yüzlerin
Şarkılara sığınmış, yapayalnız ve derin
Yürüyoruz karanlık, hummalı bir dehlizde
Gelincikler ağlıyor ayak izlerimizde
Neden hep ikiyüzlü tutkular ve aynalar
Yitirdik esrarını bütün maviliklerin
Nağmeler de ürküyor bu garip hâlimizden
Farkında mısın, hayat gidiyor elimizden
Kuşkular bizi bekler yolların ayrımında
Bulsak da bahçemizde unutulan kuşları
Aldılar bulutları yorgun düşlerimizden
Farkında mısın, hayat gidiyor elimizden
Ortaköy’de bu akşam ufuk nazlı, gök nârin
Hayaller dalıp gitmiş çılgın derinliklere
İçimde mutluluğu biriktiren ellerin
Senin gözbebeğinden bakıyorum göklere
Maviden kaçıyorum, siyahtan, kırmızıdan
Belki tarih gizemde, lâcivert isyandadır
Usanmışım sözümü mahkûm eden yazıdan
Beni yakan kıvılcım senin coğrafyandadır
Yalnızlığımdır
Güvercin kanat çırpar bir rüya mahşerinden
Tüylerinden yerlere sızan yalnızlığımdır
Deniz en son resmini verir bana derinden
Arkasına şiirler yazan yalnızlığımdır
Yüzüme dalgın bakıp fırtınalar göğünden
Pencerelerde beni üzen yalnızlığımdır
Garipler beni sorar bir kış günü şehirden
Sokaklarda sessizce gezen yalnızlığımdır
Ayrılıklar beslenir içimde bir nehirden
Çakıllardan kanımı süzen yalnızlığımdır
Ekmeğime, suyuma hüzün katan, zehirden
Bazen kırılganlığım, bazen yalnızlığımdır
Bu şehrâyin, martılar, bu efsane kokusu
Bir senin saçlarına ağlıyor, bir de göğe
Gemiler hep yukardan bakıyor kayıklara
Kalbini arayanlar Kızkulesi’nde mağrur
Kanıyor İstanbul’da kabuk tutan her yara
İstanbul uyanınca gözlerine vurulur
Çocuklar
Bilmelisiniz ki ölümün rahmi
Ana rahminden daha karanlık
Ve daha derin
Çocuklar
Büyümek
Yüksekten bakmak değildir bir kalbin evrenine
Belki de uykuyu hayat bellemişsiniz
Yurdundan bihaber bezirgânlar gibi
Acılar bedestenine
Bırakmışsınız ellerinizi
İsmini sayıp durduğunuz şeylerin
Tenhâsında nasıl da mahremsiniz
Biraz toprak
Biraz ateş ve deniz
Kum saatlerini ürkütüyor düşleriniz
Derinden ve telaşsız bir uyanıştır şiir
Bu yüzden zehire batmış urganlar gül kokulu
Bu yüzden gözlerine ayarlıdır saatler