Kitabı almadan önce biraz incelediğimde bir aşk hikayesi okuyacağımı sanmıştım ama öyle olmadı, evet yine bir aşk hikayesi var ama Asuman'ın evine duyduğu aşk. Kitabın bir kısmına kadar suratımda aptal bir gülümsemeyle kitabı devam ettirdim ama daha sonra bu duygularım öfke ve üzüntüye dönüştü. Asuman'a hem hak verdim hem de bana 'bu kadar da olmaz be kızım' dedirtti ,çok üzüldüm çok çok üzüldüm. Aslında bir yandan da eşyalarıyla olan bağlılığını çok kıskandım. Günümüzde çok az insan kaldı çünkü bunu yapabilen ve böyle ince düşünebilen. Kitap beni baya sarstı özellikle son kısmı, uzun lafın kısası iyi ki okumuşum iyi ki Asuman'la tanışmışım.
