Mutluluk koşarak yakalanmaz halbuki, yürürken yakalanır.
Yavaş yavaş yürürken, kendinle iyi geçinerek,kendinle iyi anlaşarak.
Unutmak, kendini kaybetmek, kendinden kaçmak, kendini kurtarmak için hızlanmak yerine uygun adım yürürken.
..artık bekleyecek vaktim kalmadı.
Daha yola çıkmadan varmak istiyorum.
Her şeyin hemen olmasını istiyorum ama hiçbir şey olmuyor.
Sürekli bekleme halindeyim; bir mektubu,çalmayan bir telefonu, geç kalan birini bekliyorum; hep hiç huzurum kalmadı.
Hem zaten, insan üzgünken elini bile oynatamaz. Sıradan hayatın vazgeçmeyi çok istediğim o hareketlerinden bile vazgeçemiyorum. Vazgeçmek çaba istiyor çünkü, bende ise cesaret verecek küçücük bir ruh bile kalmamış.