Bazen bitkiler bir eve girer, bir tencerede kaynar, kimse sevmez, kimse yemez. Lakin o sebze yüzünden bazı çocuklar hayatlarında ilk defa bir şeyi sevmiyor olmanın tadını alır. Büyürler.
İnsanın 1 saniyeliğine de olsa kendisine karşı tam anlamıyla dürüst olduğu bir an vardır. Hayatının kalanı ise o 1 saniyenin travmasıdır.
İnsan her zaman yaşamayacağını umduğu sona hazırlar. Ezbere bir hayat bitti diye kıyameti koparırlar. İyi olmak gerekecek fakat iyi olmak yetmeyecek; onun bile fazlasına dikeceğiz gözlerimizi yine ezbere bir hırs ile.
Okur Takip Önerileri
Hiç kimse hiç kimsenin ses olsun diye açık bıraktığı televizyonu değildir. Ben be bir ayakkabıyım ne de bir uydu alıcısı. Hepimiz bütün dünyanın ortak kullandığı bir banyoda boy aynasıyız. Harikayız.
Ne yaparsan yap, sen sensindir ve o ten içinde yaşarsın. Bunun tartışması olmaz
Kasmamak lazım diyen bir insanı karşıma alıp, evet kardeşim şu andan itibaren kasmasam devam ediyorsun hayatına desem ne yapar acaba? “Kasmamak lazım” cümlesi kasmadan söylenebilcek bir şey değil ki. Kasmayan adamın bunun farkında olmaması gerekir bir kere. “Ya geçen gece otururken bir baktım hiç kasmıyorum” şeklinde fark edemezsin bunu. Şu hayatta kasılmadan yapılması gereken her şey müthiş bir kasılmanın ürünüdür. Çocuğunu kasmasan doğuran kadın gösterin bana. Yok öyle biri.
İnsanlar çocuklarını eve yakın olsun diye mahalledeki okula verirler ya, tam olarak Suat ile aramızdaki ilişki buna benziyordu şu anda. Mantıklıydı, ama doğru muydu? Konu eğitimse ya da arkadaşlıksa esas olan kalite değil midir? Kalitede doğru adres bazen evin en yakınındaki okul olmuyor. Keşke öyle olsa...
İki tür erkek vardır, dedi Ka eğitici bir havayla. “Birincisi, aşık olmadan önce kızın nasıl sandviç yediğini, saçlarını nasıl taradığını, hangi saçmalıkları dert edindiğini, babasına neden kızdığını, onun hakkında anlatılan diğer hikaye ve efsaneleri bilmelidir. İkincisi ise, ki ben onlardanım, kız hakkında pek az şey bilmelidir ki aşık olsun.” “Yani bana hiç tanımadığın için mi aşıksın? Gerçekten aşk mıdır sence bu?” “İnsanın her şeyini vereceği aşk böyle olur,” dedi Ka.
''Sana kızmıyorum, çünkü, bütün iyi insanlar gibi, kötülüğünü farkında olmadan yapıyorsun.''
İnsanlığın bugün korkunç dediği şey, yeryüzündeki on insanın iradesinden ibaret ve on insan bunu yeniden yıkıp yok edebilir. Bir insan, yaşayan tek bir insan onlara karşı durarak bu gücü yerle bir edebilir.
Tek bir birey herhangi bir kavramdan daha güçlüdür her zaman, fakat kendisine inanmalı, iradesine sahip çıkmalıdır. İnsan olduğunu ve insan kalmak istediğini unutmamalıdır.
Ferdinand başını gökyüzüne kaldırdı, yeryüzünde insanoğlu için kendi yasasının dışında bir yasa olmadığını ve hiçbir şeyin birine bağlı olmak kadar insanı hayata bağlamadığını hissetti.
Birbirimize rastalamadan evvelki hayatımız sahiden birbirimizi aramaktan başka bir şey değilmiş... Ne aradığımızı bilmeden aramak...
Buna içimdeki şeytan diyordum; müdafaasını üzerime almaktan korktuğum bütün hareketlerimi ona yüklüyor ve kendi suratıma tüküreceğim yerde, haksızlığa, tesadüfün cilvesine uğramış bir mazlum gibi nefsimi şefkat ve ihtimama layık görüyordum. Halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? Bu bizim gururumuzun, salaklığımızın uydurması... İçimizdeki şeytan pek de kurnaz olmayan bir kaçamak yolu... İçimizde şeytan yok... İçimizde aciz var.... Tembellik var.... İradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var...
Ölüm ruhumuzu ne hale getirecek? Onu nasıl şekillendirecek? Ondan ne alıp ne verecek? Onu nereye yerleştirecek? Bazen dünyaya bakıp ağlaması için etten gözler bahşedecek mi?
