Zilan
@Zilan5466
Okumak ,okumak ve daha çok okumak...
Muhasebe sorumlusu
University
Bilecik
Bilecik, 5 Mayıs 1999
32 okur puanı
Temmuz 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Aşk aceleyle oraya buraya göz gezdirir Sevgi sabırla ahır kapılarından süzülmektedir
Okur Takip Önerileri
İnsanların ruhunu öldürüyorlar anne" demişti Maksim Gorki "İşte asıl cinayet bu Utanılacak bir cinayet... İnsanlar gün içinde kabalıkları, kalabalıklarıyla ne kadar da incitiyorlar değil mi ruhumuzu? Kalbimizi nasıl da kırabiliyorlar. Oysa Platon şu nasihatte bulunur: "Nazik olun. Çünkü karşılaştığınız herkes farkında olmadığınız zorluklarla boğuşuyor.. Dikkat ediyor muyuz buna? Anlamaya çalışıyor muyuz insanları yargılamadan önce? Unutuyor muyuz yoksa herkesin bir kalbi oldugunu? Pessoa'dan bir alıntı yapayım yeri gelmişken: "Kimseyle alay etme. Kimseyi küçük görme. Kalbinin en ücra köşesinde bile yapma bunu. İnsan yaşamı alaya alınmayacak kadar hüzünlü ve ciddidir.” Çogu zaman unutsak da gerçek bu... Ressam Van Gogh geçirdigi bir kriz sonrası kendisine sıktığı bir kurşunla yaralanıp evine geldiğinde şu sözü sayıklayıp hayata veda etmisti: "Hüzün sonsuza dek sürecek” Sürmesin, sürdürmeyelim İnsanları incitmeyelim.
Eylüldü.
Dalından kopan yaprakların
Sararan yanlarına yazdım adını
Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.
Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu.
Eylüldü.
Di’li geçmiş bir zamandı yaşadığımız
Adımlarımızın kısalığı bundandı
Bundandı gözlerimin durgunluğu.
Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan,
Ellerin kadar ıssız,
Sen kadar zamansız molalar veriyordum
Ve çocuksu bir bencillikti hüznümüz.
Eylüldü.
İzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin,
Şimdi yoktu bi anlamı suskunluğun.
Çırılçıplak kalakaldım sessizliğinin orta yerinde.
Sonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında yürüdüm bir zaman
En çok sesini aradım.
Gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hâlâ.
Gözlerini sildi zaman..
Adını söylerken bir ciddiyet çöker üstüme. Öyle yalın, öyle gerçek, öyle sade, öyle samimi.. 'Vatanım' demek gibidir ismini söylemek? Öyle ciddi, öyle kudretli.. Takılı kalıyorum, buradan ileri gidemiyorum. O eşiği aşmak için eşlik etmiyor bana ayaklarım. Durup düşünüyorum ve ben daldıkça heybetli sevdamın sancısına, hangi rakam hangi rakamın peşinden gelir unutuyorum. Hangi saat, hangi saati seyreder de akar zaman, bilmiyorum. At vurulduğu için mi, içim paramparça ? Yoksa paramparça olmak için bir sebep mi arıyor içim? Kafamın içindekiler giyotin gibi iniyor zihnime. Ortadan ikiye bölünmek öte dursun, kurşun dahi işlemiyor sen varken düşüncelerimde. Bir omuz ver bana, bir el. Geceler soğuk, kaşlarım çatık, beynim bulanık. Odam dağınık, Sen hakim, ben sanık. Ay parıldar gökyüzünde, Gök, senin yüzünde. Güneş vurur Perdesi aralanmış pencerenden saçlarına. Bir Anne gibi ışıldar başucunda. Söylemek istemiyorum Sırladım ismini, bilemez kimse seni. Sen çağırmazsın, ben de gelemem. Anınca adını, durur saatteki salisem Yinede; 'gel' de bana ... yarım bırakıp geleyim, soğusun çayım bardakta. Ne bu hasreti yenebildim ne de diyarından gidebildim. Hangi evrenin geçitidir gözlerin, bilmem, nemenem duygudur bu tarif edemem. Tüm şiirleri toplasam da etmez bir dizen.
Güneş Aya demiş ki: -Yer değişelim mi? Ay: Sen gece ağlayanlara dayanabilecekmisin? Güneş: Sen ağlamak için geceyi bekleyenlerin düşüncelerine katlanabilecek misin?
Vurulduğuma bakma; işte böyle gri bulutlar arasından güneş açarken, biterken savaşları dünyanın bir yerlerinde, sokak köpeklerini birilerinin beslediğini gördüğümde, sevda çiçek açarken varoş yalnızlığında ki yüreğimde, böyle sevinçten vurulurum; kurşunlara değil, sevince, umuda…
