“Kendini değersiz hissettiren her şeyi bırakman ümidi ile Verâ. Yapışmaman bir etek ucuna, dalmaman uzaklara ve beklememen bir mesajın gelişini. Penceresine çiçekler konulan olman, üzerine titrenilen ve gözlerinin içine heyecanla bakılan.”
Oblomov içini çekti:
- Ah! Bu hayat, dedi.
- Nesi varmış bu hayatın?
- İnsana rahat vermiyor. Başını derde sokuyor. Ne olur, şöyle bir yatıp uyuyabilsem... Hiç kalkmadan...