Her şeyi fazla mı boşverdim yoksa hayattan umudumu mu kestim anlayamıyorum. Geçiyor mu yoksa alışıyor muyum ya da farkında olmadan kayboluyor muyum ?
Bilmiyorum.. Düzene ayak uyduramıyorum. Bu durum canımı yakıyor. Zorunda olmak, istemediğim bir çok duruma göz yummak. Gram mutlu değilken her şey çok normalmiş gibi etrafa yalancı gülücükler saçmak. Aile, arkadaşlar ve yaşam içinde yapılması gereken onca eylem.
Sorgulanmak, beklenmek..
Etrafımdaki nice kimseler bir şeyler bekliyor benden. En basitiyle konuşmamı. Oysaki bazen ne kadar zorlanıyorum. Bilmiyorlar. Benim canım yanıyor, acı çekemiyorum. Gökyüzüne bakıyorum ama ben nefes alamıyorum. Gündüzüm, gecem. Ya biliyorsam düzenin içine hapsolacağımı ?
Yaşam bir körlük ve ben bunu kalbimi kör ettiğimde anladım. Bu yüzden ruhumu özgürlüğe çıkarmak istiyorum. İşte görmememin sebebi bu yaşam. Doğruluğuna yemin ederim ki ben yaşayamıyorum. İçimdeki fırtınayı dindirmek için kalbimi açıyor, gözlerimi kapıyorum. Ve kendimi sonsuz bir özgürlüğe bırakıyorum..
İntiharından önceki gün,
“Artık sabahı da kaplıyor acı.” diye kısa bir not düşen Pavese, 27 Mayıs’ta günlüğüne şunları yazar;
Güçsüzlüğüm ve hiçbir şeye bağlanmayışım yüzünden bir girdabın içine girdim; güçsüzlüğümü seyrediyor, onu iliklerimde hissediyorum, beni ezen bu sorumluluğu yüklenemiyorum. Bunun tek çözümü var: İntihar.
Edebi kariyerinin
Bazı kurallar olmalı insan hayatında
Kural:1
Allah razı değilse konu kapanmıştır.
Okur Takip Önerileri
#Hasret
"Asla söyleyemeyeceğim.
Oysa o kadar dilimin ucundalar ki.
Rüzgar esse düşecekmiş gibi, gözlerime baksan, giderken başını bir kez geriye çevirsen, ağzımdan dökülüverecek kadar dilimin ucunda. Uzunca susuşlarım, ağzımı bile açmadan öylece kalakalıp, bakışlarımı kaçırışım hep bundan.
Burada hava her geçen gün biraz daha soğuyor. Zaman diyorum, biraz daha zaman.
Dilimin ucundaki kelimeler bu baharda da olmazsa bir dahaki yıl uçmayı öğrenecekler.
Biraz zaman diyorum.
Kalbimin bir yanı sıcak kalabilirse bu kış, bir delilik daha yapacağım.
Ne bir portakal bahçesinde dolaştım ne de bir posta treninde yolculuk ettim.
Çiçekler bir açmaya görsün, bir çılgınlık yapıp hatır için öleceğim. Aslında seni çok… özledim"
