Ey! Kendimden çok sevdiğim.
Çok mutlu gördüm seni,
Şu benim cehenneme dönüşen günlerimde.
Ama sen bilme kötü olduğumu.
Sen bilme ki solmasın gülüşün,
Sen bilme ki solmasın umut ışığım.
Hoş. Bilsen de üzülür müsün?
Ama eğer duyarsan bir yerlerden bil ki;
Ölüyorum sana olan sevgimden,
Taşıyamıyorum bu aciz bedenimdeki kalbimi.
Sırf içinde sen;
Sırf içinde senli hayallerim var diye,
Ağır gelir oldu bu kalp bana.
Yatak döşek az gelir oldu bu halime.
Ben ise yakınmaktayım hâlâ sensizliğe.
Soruyorlar ''Neden bu hallerin?'' diye.
Diyorum, diyorum da anlatamıyorum.
Sensizlikten hep bunlar.
Sensizlikten doğan sessizlikten.
Benim başlıksız şiirlerden yola devam galiba:) Şiirin bi başlığı yok çünkü okuduğunuzda aklınıza kim geliyorsa sizin kalbinizdeki başlık mühürlenmiş zaten beyninize de. Bu yüzden başlığı farklı, duyguları saf ve bir olan bir şiir olsun bize. - Petek Şevval Keskin -