“Dost, ol kişidir ki, öldürülmesi muhakkak ve mukarrer olan gecede
Peygamber-i Ekber’in yatağında yatandır, O’na Şâh-ı Velâyet denir.
Dost, ol kişidir ki, Yâr-ı Gâr’dır. Kucağında mübârek bir emanet vardır:
Bütün delikleri elbisesinden muhtelif parçalarla tıkar, son deliğe tabanını
dayamıştır. Oradan Ebûbekr’i yılan sokar. Dost son deliğe tabanını,
taban gibi görünen gönlünü uzatandır, gönlü ile orayı tıkayandır.
Önce yoldaş, sonra yol. Ezelde aşk vardı. Demek ki kâinat aşk üzere,
dostluk üzere halk edilmiştir. Fikre dost, ağaca dost, komşuya dost, insana
dost, dosta dost olunuz.”
Fethi Gemuhluoğlu