Dilimin ucunda söylenmeyi bekleyen birçok
kelime var. konusmaya baslasam nereden
baslayacagimi bile bilmiyorum. sanki
düsüncelerimin arasinda kaybolmusum gibi,
kendime yine epey uzagim. yolunda giden seylerin
bir anda mahvolmasina alistim. bir seyleri
güzellestirmeye de çalismiyorum artik. çünkü
benim güzellestirmek için çabaladigim her sey
sonunda yine bir hiç oldu. bazi şeyler ağır geliyor
artik, ufak bir sorun bile epey yoruyor. ve her şey
bir bir anlamını yitiriyorken bir kösede oturup
olanlara seyirci kalmaktan öteye geçemiyorum.
İçimde biriktirdigim o kadar şey var ki anlatmaya
baslasam nereden baslayacagimi bile bilmiyorum.
sürekli aynı cümlelerin arasinda kayboluyor, bazen
cümlemin yarisinda yutkunup kendimi
anlatmaktan vazgeçiyorum. yanlış
anlaşılmalardan korkuyorum ama gariptir ki yanlış
anlasilan hep ben oluyorum. saatlerce sessiz bir
odada kalıp düsüncelerimin arasinda
kaybolmaktan artık nefret ediyorum. gün
boyunca herkese güzelliklerden bahsedip günün
sonunda kendimle baş basa kalinca gerçeklerle
yuzlesmekten artık kaçiyorum. çünkü o gerçekleri
kabulleneli çok oldu fakat hâlâ agir geliyor.