Bir kuşağın, öteki kuşağı anlayamadığından söz edilir. Bir ölçüde doğrudur bu. Toplumsal ve kültürel değişimin hızlandığı dönemlerde bu iletişimsizlik kaçınılmaz olarak daha ileri boyutlara varır. Ama aynı zamanda bir kuşağın kendi deneyimini ötekine aktarma çabası da sürüp gider. Çok ağır bedellerle öğrenilen bir takım dersler, yeni yetişen kuşakların kulağına fısıldanır. Söylenenlere kulak verirler mi? Yoksa insanın doğasına aykırı mıdır bu? Her kuşak kendi yanlışını kendisi yapmak, kendi doğrularını bulmak zorunda mıdır?