Ölümsüz tanrıların en yüce armağanı olan fiziksel güzellik, donuk bir ruhla kirletildikten sonra neye yarar? Yaşlılık depresyonunun asidiyle eritildikten sonra gençliğin ne faydası var?
O halde sorarım: Kendinden nefret eden biri başkasını sevebilir mi? Kendisiyle ters düşen biri başkasıyla uyum sağlayabilir mi? Ve kendine yük olup eziyet çektiren, başka birini neşelendirebilir mi?
Dostluk insana o derece iyi gelir ki onu yitiren güneşi yitirmiş gibi olur; ayrıca ahlaki olarak o kadar yüce bir şeydir ki -burada bunun bir önemi varsa elbette- filozoflar bile onu en değerli servet saymakta engel tanımazlar.