Afşar Timuçin

"Sümerden bize kalan destanların en ünlüsü Gılgamış destanıdır. İnsanın ölüm karşısındaki trajik durumu, ölümsüzlük karşısında duyduğu büyük özlem, ölümsüzlüğe erememenin dayanılmaz çaresizliği Gılgamış'ın temel anlamını oluşturur. Ölümü yenmek isteyen güçlü Gılgamış Yunanlıların Herakles'ini andırır. Ne var ki o bir insandır ve ölümsüzlük onun için bir düş olabilir ancak. Gılgamış güçlüdür ama ölümü yenebilecek kadar güçlü olmak istemektedir. Bunda sümer insanının yaşam tutkusu ve ölüm karşısındaki tedirginliği destanlaşır. Gılgamış yaşamak ister, sonsuza kadar yaşamak ister. Ölümsüz olmak için giriştiği çabalar sonuç vermez. Gılgamış trajik yazgısını aşamayacak ve ölüme yenilecektir."

Unutma, sana ışık tutanlara sırtını dönersen; göreceğin tek şey kendi karanlığındır.

İnsan yanılır, dedim.

"Nedir ki puse ? Biraz daha yan yana /Yapılan bir
vaattir. Yemindir konmayana. / Bir itirafin candan bir delil
bulmasıdır/ Sevişmek mastarının gül pembe noktasıdır.
/ Bir sırdır ki söylenir ağza kulak yerine. / Bir gönül
hazzıdır ki hep derinden derine / Yayılır. Bir visaldir karanfil
lezzetinde / Biraz kalpten koklaşmak ve en nihayetinde
/ Dudakların ucundan tutmaktır ruhu biraz. "

Bruegel
Atasözleri tablosunda tam iki yüz elli atasözünü iki yüz elli
simgeyle anlatmıştı.

Şiir dün olduğu gibi bugün de toplumların yasadışı çocuğudur.

Oysa benim çılgınlık yapacak yaşım geçmiş. Ben evde kalmış bir erkeğim. Ağır başlı olmam gerekir.