Her şeyi tek başına halletmiş olma güçlülüğü, insanı bazen bir bankta hüngür hüngür ağlatıyor. Ardından, bir kedinin başını okşarken bile mahzun bakıyorsun etrafa. Çok güçlü olmak da yenilmektir bazen. İnsan bazen, en dik yokuşları aşıp bir düzlükte yere yıkılabilir. Olabilir…
Sevmek, anlamak, ağlamak...
Şu bi gerçek, sevmenin ağlamayla kesin bir ilişkisi var...
Bugün Istiklâl marşı için çıktığımızda da,
100 yıl logosunun sonsuzluk ve hilâl şekliyle yazılmış olduğunu görünce de,
Şu virüs yüzünden ne kadar riske girseler de özveriyle çalışan, bizlere hakkı geçen sağlıkçı, polis, öğretmen, kargocu vs. düşündüğümde de,
Şimdi tüm iyi niyetli insanlarla birlikte,
en sevdiklerime, bildiğim, bilmediğim tüm sıkıntılarına can-ı gönülden dua ederken de,
Yaradanı,
yaratılmışları,
şaşırtan ama şaşmayan düzenle süregelen kainatı tefekkür, hayranlık içinde izlerken de
Aczime rağmen, kendimi güçlü hissetsem de gözyaşlarıma engel olamıyorum.
Evet, biri vatan coşkusuyla, biri minnetarlıkla, biri kullukla, biri özlemle, biri şefkatle, biri üzüntü ile ama ille de Sevgiye, sevmeye hem de herbişeyi sevmeye,
ince düşünmeye, empatiye bağlı gözyaşları...
Yani anlamak ağlatıyor insanı...
Hassas insanlar için bu dünya,
zor bir dünya...
Hani bazen durup dururken bir şarkı seni de ağlatıyor mu? Güneşteki kar gibi kalbini okşayıp eritiyor mu?
youtu.be/sTVzvNXxbFg?si=...