Ah Dosto, romanlarında gerçek hayatta olmayan ne güzel içli, duygulu insanlar var. Keşke gerçek hayatta da sayıları çok olsa bu tür insanların...
Dosto'nun Müridi'nden
Lise döneminden
Yalnızlığını karalardın göğüne
Gözlerin uzak bir kederde yorgun
Seninle aynı sılasız gurbetin hamallarıydık
Aynı çarmıhta çivilenmiştik ki
Yaşamaktı adı
Sonra sesin vardı
İlk kez duymak gibiydi kuş seslerini
Ah o hiçbir notaya sığmayan
güzellikte tonları
Bir tek ben duyardım
Bilmezdin
Hangi tanrıdan çaldın söyle
Ey kalbimin dişi Promete'si
Bu Olympos sıcaklığını ellerinin
Ellerin ki
Gözyaşıyla ıslanmış gibi Meryem'in
Asırların ayrıksılığını taşıyan
Bakışlarım sığmıyor hiçbir sonsuzluğa
Bana gözlerini geri ver!
https://1000kitap.com/DostonunMuridi
Dosto'nun Müridi'nden
Bana hakikati anlat hocam
Bırak kitaplarda kalsın resmi yalanlar
Ve öyle solsun ki yüzleri
o asık suratlı amcaların
Çekip gitsinler
Boş kalsın sayfa aralarında kadrajlar
Bana hakikati anlat hocam
Anlat namlusunu yoksulun beynine doğrultmuş küresel jandarmaları
Kölelerin sırtlarında yaratılan
demokrasiyi anlat
Anlat göğüslerde işlenen