Âh Dosto... Sen muhteşemsin...
Fakirlikle sefilliği birbirinden ayırmamız lazım. Sefil insanın kaybedecek bir şeyi kalmamıştır. Yaşamaktan başka bir düşüncesi yoktur. Utanmayı bile unutmuştur. Ancak fakir insan öyle değildir. Çarşıda dolaşırken, sokakta yürürken, evine girerken yanından geçen insanlara ürkek ürkek bakar. “Benden mi söz ediyorlar?” diye kulak kabartır. Gülen veya tebessüm eden bir adam görse “ Benim perişan halime gülüyor.” diye geçirir içinden. Sen ne dersen de iki gözüm, toplumun yoksul insana saygısı yoktur.
Sayfa 99 - AntikKitabı okudu
