Kubla Khan
Coleridge "Kubla Khan" adlı şiirini 1797 sonbaharında ya da 1798 ilkbaharında yarı bilinçli bir trans halinde yazmış ve 1816'da yayımlamıştır. Şiirin tamamına bir rüya atmosferi hâkimdir ve bir vizyon biçiminde kalmıştır. Kubla Khan'da somutlaşan vizyon, Purchas His Pilgrimage adlı seyahat kitabının incelenmesinden esinlenmiştir. Coleridge sakinleştirici olarak bir doz afyon almıştı ve kitaptaki "Zanadu'da Kubla Khan bir zevk sarayı inşa etti" satırıyla gözleri kapandı. Ancak bu onun yaratıcı vizyonunu açtı ve yaklaşık 200 dizelik şiir bu uyanık rüya durumunda bestelendi. Tamamen uyandığında ise şiiri yazıya dökmüştür. Şiirin teması önemsizdir. Orta Asya'nın büyük hükümdarı Cengiz Han'ın torunu Kubilay Han tarafından yaptırılan sarayı anlatmaktadır.
'Kubilay Han' her türlü entelektüel içerikten arındırılmış saf şiirin en güzel örneğidir. Bir rüyanın doğası gereği, renginin sevimliliği, sanatsal güzelliği ve tatlı ahengiyle büyüler. Vizyonu, romantizm ve seyahat kitapları gibi çok çeşitli kaynaklardan elde edilmiştir. Uzak ortamı ve hassas yaratıcı gerçekçiliği onu özellikle romantik kılmaktadır. Doğaüstü atmosfer esas olarak ima ve çağrışım yoluyla uyandırılır. Şiirin müzikal etkisi eşsizdir. Şiirin asıl çekiciliği ses efektlerinde yatmaktadır. Ritim ve hatta mısraların uzunluğu, ince ahenk etkileri yaratmak için değiştirilmiştir. Şiirin tamamı bir aliterasyon ağı, sıvı ünsüzlerin kullanımı ve onomatopoeia ile birbirine bağlanmıştır. Sert ünsüzlerin akıllıca kullanımı zaman zaman kuvvet ve sertlik etkisi vermiştir.
·
Not rated
Enver Ercan'ın ikinci tekil şahsa hitaben yazdığı Gece şiiri, kimliksiz şiir kişisinin sahip olduğu mental problemler, yaşadığı hayat ve karşılaştığı sorunlar sonucundaki nevrotik durumunun analizi niteliğindedir. Şiir kişisinin içinde bulunduğu hâl, şairin teşhis sanatını kullanmasıyla yansıtılmıştır. Şairin kullandığı tekrar ifadeleri, karakterin bilinçaltını yansıtmış ve ümitsizliğini keskinleştirmiştir. Ercan'ın örtülü üslubu, şiir kişisinin olumsuz aksiyonlarını derinleştirmiş ve karakterin realitenin şerrinden delüzyona sığındığına işaret etmiştir.
Ercan, ilk kıtasında iki kadın karakteri pasif ve zayıf konumda tutarak bu durumun failinin kimliksiz baba karakteri olduğuna dair ipucu vermiştir. Karakterin iki boyutlu gölgesinin üç boyutlu varlıklardan etkilenmesi ifadesi baba karakterinin dominant ve gerçekçi otoritesinin ağırlığını göstermiştir.
İkinci kıtada, karakterin kendi içinde yaşadığı duygusal çatışma ve kronik tedirginlik hali, bu histe acemi olmasının belirtilmesi ve "günü denemek", "ölümün tetiğine basamamak" gibi ifadelerle intihara sürüklenme durumuna doğru yol çizmiştir. Bu durumdan sonra araya giren " dün de bugün de yarındı" tekrarı, şiir kişisinin sanrıları içinde yaşadığını ve yarına bağlı ihtimalleri deneyimlediğini göstermiştir.
Şiir boyunca şiddete yatkın, karışık düşünceler, kararsızlıklar ve sanrılarla yaşadığı şeklinde profili çizilen karakter; şiirin ahenk ölçülerine dikkat edilmeden yazılmasıyla karakterin bilinçaltını okuyucuya biçimsel olarak yansıtmıştır.
Spoiler içeriyor!!
Dorian Gray'in Portresi
Muhteşem bir eser. Dili insanı resmen sarhoş ediyor. Kelimelerin gücü muazzam, hele onların ahenk içinde cümle haline gelmesi farklı bir güç. Kitaptaki cümlelerin enerjisi insanı şoke ediyor. Lord Henry'den bahsetmek istiyorum. Karakteri kitabın başında çok sevdim ancak bu kısa bir süre sonra son buldu.
Hayatın gerçek yüzüne ayna tutan Suretler İzler Gölgeler, zorunda bırakılan seçimlerin romanı. Hayatı kendisinin değil, başkasının yerine yaşayan birinin, hayata yenik düşmüş birisinin hikayesi…
Aşk, hayatla savaş, eskinin o unutulmaz hatıraları ve yalnızlık ile süslenmiş harika bir roman Suretler İzler Gölgeler. Esra Hanım, yeni yazarlardan olmasına karşın, kalemi bana eskileri hatırlattı. Ahenk dolu, kelimeleriyle görsel sunan, yazdıklarıyla okuyucuyu ortamda yaşatan çok iyi bir kaleme sahip. Elimden bırakmak istemeden okuduğum bu roman, sizi karakterler ile öyle bir bütün yapıyor ki, her anlatılan karakter siz oluyorsunuz…
Yazar bu eserde, bir karakteri ortaya çıkarmak yerine, her karakteri ana karakter gibi yazmış. Elbette, baskın olan bir karakter var ancak normal eserler gibi değil. Her karakterin psikolojik açıdan yaşadıkları, hayatla olan ilişkileri ve topluma olan bakış açıları muntazam bir şekilde aktarılırken, verdiği hissiyat okuyucuyu derinlere sürüklüyor.
Kalabalık bir ailenin eski zamanda geçen hikayesinde, geç de olsa kavuşan aşıklar, güçlü kadınlar, toplumun ikiyüzlülüğüne yenik düşenler ve ne olursa olsun sevdikleri için çabalayanlar var. Bazen bir köy yaşantısına giderken, bazen eski İstanbul sokaklarında gezintiye çıkıyorsunuz. Bazen doğru olmayan ilişki türü görülürken, bazen şiirin o etkileyici kelimeleri ile taçlanan aşkı görüyorsunuz. Yani kısaca, toplumun 7’sinden 70’ine değiniyor yazılanlar.
Esra Hanım’ın dilerim ki kalemi daim olur ve eseri keşfedilir. Başarılı kalemi, isterim ki onu anlayanlar ile buluşur…
Şükrü Erbaş.. Ömrünü sevdasına ve davasına adayanlardan. Zamanın imbiğinden süzülüp gelen düşünceleri ve duyguları ile var olan biri.
Şükrü Erbaş'ın deneme tarzında yazdığı bi kitaptı. Ama şiir gibi satırlardan oluşuyordu. Yazarın engin bilgi birikimine hayran kalırken aynı zamanda eşsiz kalbine de şahit oluyoruz. Sevgiyi, aşkı, dünyayı, hayatı, çocukları, acıyla büyüyen insanları, acıyı yaşatanları.. hepsini görüp yer veriyordu.
Tüm haykırışlarının yanında ümidini de her daim taze tutuyordu. Üslûbu, ahenk unsurları her cümlede bir türkü gibi kendini duyuruyordu.
Okuyup bitiremeyeceğimiz, aksine hep yanımızda tutabileceğimiz bir gül yaprağı gibiydi.
Sevdanın sükûnetinin size her daim yoldaş olması, umut olması dileğiyle..
Zinciri kırdı*
Elime şiir kitabı almayalı 1 yıl oldu sanırım. O kadar olması bile içimi bir buruk yapıyor.
Orhan Veli kendine has tarzı ve üslubuyla şiire farklı bir tat ve farklı bir ahenk katıyor. Şiirleri arasında gezinen duygular o kadar içten o kadar süsten uzak ve yalın ki o gerçekliği yaşayası geliyor insanın. Her şiirinde farklı bir yaşanmışlık her biri arasında geçen gizli aşklar, feryatlar, acılar… büsbütün üzülüyor insan okurken.
Sahi şairlerin tümü öyle değil miydi yazarken…
