ahmet köse
@ahmetkosea
Havacılık Yönetimi
Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi
Dalaman
2 okur puanı
Ocak 2024 tarihinde katıldı
iyilik değil, insanlık evren için varolan tek doğru olabilir. iyilik toplumun doğruları değildir, iyilik insanın içindeki temiz ve saf yüreğin dışa vurumudur. olaylar, insanlar ve zaman bizi değiştirir bazen içimizdeki iyilik dışarıya çıkamaz. ama bu asla yok olduğu anlamına gelmez. herkesin içinde ufak da olsa iyilik vardır. ve bu iyilikler dışarıya çıkmak için can atar. karşılıksız yapılan bir yardım, söylenen güzel sözler, iltifatlar ve birinin hakkında iyi şeyler düşünmek bile içimizdeki iyiliği büyütür ve karamsarlığı azaltır. bu sayede hayata karışır mutluluğu her bir zerresine kadar hissederiz. çünkü insanın doğasında bu var, iyi birisi olmak.
etrafına en çok sevgi gösteren insanların asla kendilerini sevemediğini fark ettim. kendinden çok başkalarıyla ilgilenip karşıdan da aynısını beklerler. ama asla aradıklarını bulamazlar. her zaman acılarını gizlerler, hikayenin sadece yarısını anlatırlar ve yük olmak istemedikleri için de acılarını arkadaşlarına, sevdiklerine hatta ailelerine bile anlatmazlar. keşke birileri bana kibar değil sadece aşırı empatik olduğumu ve bunun da kendime karşı bir kabalık olduğunu daha önce söyleseydi.
bir gün fark edeceksin ki mutluluğa ulaşmak için iş, ilişki ya da akademik başarı gerekli değil. mutluluğa hiçbir zaman senden öncekileri takip ederek ya da başkaları gibi olmaya çalışarak ulaşamazsın. bir gün fark edeceksin ki mutluluğa ulaşmak için keşfetmen, umut etmen, kalbini dinlemen ve seçtiğin yoldan gitmen gerek. kendine nazik olmalı, dönüştüğün kişiyi benimsemeli ve kendinle yaşayabilmen gerekli. çünkü senin mutluluğun senden başka kimsenin elinde değil
Okur Takip Önerileri
yalnız olmayı seviyorum. yalınız başıma yürümeyi seviyorum. odama yalnız başıma dönüp yatağıma uzanmaktan korkmuyorum. özleyecek,sevecek kimsemin olmamasından korkuyorum. benim sorunum bazı şeyleri boşveriyorum. insanları uzaklaştırıyorum. onlara nasıl tutunacağımı bilemiyorum. denedim. ama ya çok sıkı tutuyorum ya da yeterince sıkı tutmuyorum. ve gidiyorlar. her zaman giderler.
gri belirsizlik ve karmaşıklığın simgesidir. gri zıtlıkların buluşma noktasıdır. gri her anı sarmalar. zamanın akışı gri tonlar arasında kaybolur geçmişin siyahıyla geleceğin beyazı arasında şimdidir. gri mutlulukla hüzün arasında gidip gelen duygulardır. yaşamın iniş çıkışkarı gride gizlidir. gri sırları barındırır. şüpheler gridir. bilinmeyen gri tonların aradında gizlidir. gri düşüncenin karmaşıklığını yansıtır. gri değişimin ve dönüşümün mücadelesidir. gri yoldur. ve her yolun sonu eve çıkar.
ben bir öğütücüyüm. öğütürüm çünkü endişeliyim. her gece her şey için, sevdiklerime, fiziksel ve ruhsal bedenime yönelik tüm tehditler için endişeleniyorum, bu yüzden aşırı ve her zaman tetikteyim. bu sayede acıya ve duygulara karşı çok yüksek bir toleransım var. ama artık kendimi düzeltmem gerek. çünkü birgün hayalimdeki bana çok iyi gelecek beni mutlu edecek biri ile karşılaşabilirim veya karşılaşmak üzereyim hatta ve hatta karşılaşıp kaçırmış bile olabilirim. ama kişiliğim davranışlarım ve en başından beri yaptığım hatalar yüzünden herşeyi berbat edebilirim, etmek üzereyim en kötüsü de etmiş bile olabilirim.
hayat kendin ile savaşmak için çok kısa.
kabulenmeyi ve affetmeyi dene.
geçmişte yaptıklarını boşver.
böylece mutlu olma yolunda ilk adımı atmış olursun.
sen bir film yıldızısın ve filminin bu kısmında kalbin çok kırılıyor. dünya seni test ediyor ve herkes sana kötü davranıyor. ama böylesi iyi çünkü bunları yaşamazsan filmin sonunda elde ettiğin şey seni tatmin etmez. senden başka kimse önemli değil bu film baştan beri senin hakkında.
hiçbir yerdeyim. kendim değilim sanki. ne oluyor neden oluyor bilmiyorum ama büyük bir sorunum var. kendimi hayatıma, hedeflerime, arkadaşlarıma bağlı hissetmiyorum. ayrıca hiçbir şeyi yoluna sokamıyorum. aynı hataları tekrarlıyorum. bazı düşüncelerden kurtulamıyorum. bir şeyler yapmayı denedim gerçekten şansımı denedim. ama bir önemi kalmadı. bir şansım olduğunu düşündüm. işaretleri görebiliyordum. yapabilecegimi düşündüm. ters giden onca şeyin içinden sıyrabilirim sandım. ve denedim. denedim. bilemiyorum. iyi bir insan değilim. kötüyüm. tek başımayım. paramparçayım.
her şey benimle ilgili değilmiş. belki biraz kıskancım. sadece bunu yapamayacak olma fikrini sevmediğimden. istediğim zaman istediğimi yapabileceğimi sanıyordum. çok yanlış kararlar verdim. sadece o da değil. bazen bir çatlak ile doğduğumu düşünüyorum. başladığım bütün iyi şeyler yavaş yavaş sızdı ve akıp gitti. asla geri gelmeyecekler. artık çok geç. hayat gerçekten de kapanan kapılar serisi
Evren hicbir seyi umursamayan zalim bir boşluk. Mutlu olmanın anahtarı neden diye sormak değil kendini önemsiz şeylerle meşgul etmek ve en nihayetinde ölmek.
120 syf.
·
Puan vermedi
kendimi ondan uzaklaştırdım. eskiden hissettiğim çoğu şeyi ona anlatırdım ama sonra bunu bıraktım. çünkü beni ben olarak değil, beni sandığı kişi olarak sevsin istedim. en büyük korkum sevdiğim insanlar gerçek benliğimi gördüklerinde ne kadar korkacaklar. işte bu yüzden kendimi her geçen gün hayatımın derinliklerine gömüyorum. ve bu yüzden beni gerçekten sevecek kadar cesur insanları incitiyorum. keşke öyle yapmasaydım keşke onları gerçekten sevecek kadar cesaretim olsaydı. belki de bunu denemeliyim çünkü düşündüğüm kadar zamanım yok.
şimdi de aşktan mı korkuyorum. aslında herkes aşktan korkar hayatın bir noktasında bunu öğreniriz. ya mutluluktan korkmak. mutluluktan korkmak en kötüsü. çünkü mutluluk sonsuza kadar sürmez. hayatımın aşkıyla tanıştım diyelim elbet birgün bu aşk bitecektir. bundan kaçış yoktur. ya yavaş çalışan hastalığın elinden ya saçma bir olaydan ya da bir yerde duyulan sözlerden ya da artık birbirini uyumsuz hale getiren iki faklı karakter yüzünden. kısacası mutluluk her zaman biter. en iyi ihtimal aynı anda ölmemizdir.
iyi bir adamdı ama değerinin bilindiğini düşünmüyordu. depresyonda mı değil mi emin değildi. üzgün değildi ama mutlu da değildi. gün içinde espri yapıp gülerdi ama gece korkunç düşünceler ile yalnız kalıp sabah erken kalkması gerektiğini bildiği halde gecenin bir saati kendini uyanık halde bulurdu. uyku eskiden bir kaçış yoluydu onun için ama şimdi uyuyamıyor bile. kimse onun iyi veya köyü bir gün geçirdiğini fark etmiyor kimse onu merak etmiyordu. kimse onu hayatında tutmak için gerçekten çaba sarf etmiyor. kimse onu gerçekten sevmiyor. birinin onu kaybettiği için üzülüp etkilenmeyeceğini çok iyi biliyor. bu çok deiğişik bir acı. birileriyle konuşmak dertleşmek istiyor ama onları rahatsız etmek istemiyor. bu yüzden tek başına oturup kendi düşünceleri içinde boğuluyor.
gün geçtilçe değişiyor gibiyim. neye dönüştüğümü anlamak zor geliyor. acaba başından beri hiç değişmedim de ne olduğumun farkına şimdi mi varıyorum. önceden ne olduğumu hatırlamak, geriye dönüp geçmişteki halime bakmak canımı yakıyor. yavaş yavaş benim hikayemin mutlu sonla bitmeyecegine ikna oluyorum
bunu kendime ben yaptım diye düşünüp duruyorum. etrafımdaki herkes olacağı varmış diyor ama öyle bir şey yok. ne olacak bilmiyorum ne düzeliyor ne de kolaylaşıyor. artık değişeceğim diye kendime yalan söyleyemem. ben zehirim zehirden yapılmışım. içimde zehir var ve dokunduğum her şeyi bozuyorum. benim mirasım da bu.şu zamana kadar gurur duyabileceğim hiçbir seyim olmadı ve beni tanıdığı için daha iyi olan kimse de yok. herkes beni seviyor ama hiçkimse gerçek anlamda beni beğenmiyor.
LEKE
Kimse içimdekini görmüyor.
Başta ben bile göremedim.
Sonradan fark ettiğim bir leke.
Minicik bir karanlık tanesi.
Benden başka kimsenin görmediği.
Ama ben ondan başka birşey görmüyordum.
Sonradan anladım.
Bu karanlık yaptığım birşeyin lekesi veya duyduğum bir pişmanlık değil.
Deri değiştiriyordum.
Derimin altında karanlık vardı.
Başkalarına ne kadarını göstereceğime ben karar verdim.