Değerler yitirilince kendini kaybetti insan. Akıl çağı, sanayii inkılabı gibi gelişmeler, Nietzsche'nin deyimiyle insanı köle yaptı insan birey olmaktan çıkıp, Hedonist kapitalist kültürün çalışanı ve kölesi oldu.
Kendini arayan insan, aslında bu kültüre yabancı olup, birey olmayan çalışan, çıkarlarını değil, insanlığı önemseyen insandır.
Dünyanın derdini düşününce ne denli sıkılıyor canımız. Kimselerin umurunda değil olan bitenler. Alasdair Gray, "Senin kalbin bu berbat dünya için biraz fazla iyi canım," der. Varsın öyle olsun sevgili okur. Dünya berbat diye rengini alacak değiliz bu cehennemin. Elbette üzülecek, elbette dertleneceğiz. Çiçekli bir gün dileriz. Var
Bazen Rodya’nın alt ve üst insan tezinin doğruluğunu kendi yaşamımda duyuyorum. İnsanlık denen çarkın devinmesi için lazım gelen sosyalist ölüler, onlar ki hemen herkestir. Onun değili olarak sistemin bir tamamlayanı; doğal ortamını bulamadığı için insani bellenen şeyleri hiçe sayması lazım gelen liberal ölümsüzler, onlar o çarkın içinden çıkıp onun gideceği yönü tayin eden azınlıktır. Ve bir de bizim gibi adı orta konan yolları tutanlar. Dinin, tıbbın, siyasetin, edebiyatın, sevmenin ve de sevilmenin hasılı tüm kuvvetlerin öğütlediği şey şudur: Bir salak olarak zemin ve zamanı kendi cennetine çevirmediğin gibi bir üst akıl olarak onları başkalarına cehennem de etme. Onu ve onlarla var olanları olduğu gibi yani bir araf olarak kabul et.
Günaydın. Yıllar geçse de büyüsek de hayallerimizin hepsine değil de birçoğuna kavuşsak da, daima bir şeyler noksan. Bir şeyler anlaşılmaz. Hiç bitmiyor insanın aradığı o "şey". "Mükemmel Günler"deki o diyalogu hatırlayın: "-Hâlâ anlam veremediğim pek çok şey var. -Hayat aşağı yukarı böyle bir şeydir." Ne tuhaf,
"Tüm akıl hastalıklarının temelinde meşru acıları yaşamayı reddetmek yatar." diyor Jung.
Sanki acı çekmemek için şeytanla anlaşma yapan insan karşılığında insanlığını veriyor. Hazzın ve acı çekmeyişin karşılığında gerçek mutluluğu, duyguları, empatiyi ve ruh sağlığını veriyor.
Ya Her Şey Tersineyse?
İnsan doğadan akıl olarak kopacağına tam tersini seçti. Fiziksel olarak koptu ve akıl olarak kaldı. Üstelik bu ölüm korkusunu doğurdu. Hakim olamayacağı şeylerden dolayı vahşi oldu. Sanıyordu ki bu dünyada ne kadar saldırgan olursa o kadar ölümsüz olacaktı; Yanıldı insan. Bu yanılgısını fark ettiğindeyse hikayeler uydurmaya başladı. Günümüzdeki bütün insanlar buna efsane dedi ve efsaneler üzerinden kendini tekrar var etti. Bu kez sıra mitolojideydi.
Peki başardı mı?
Aklım, kalbimden daha sadık...
Olgun bir akıl ile hassas bir kalbin bir bedende olması ne acıdır.
Fyodor Dostoyevski ✍️
tarih, toplum, doğa ve kendin, aşmak zorunda olduğun şeylerdir, bir kentli olmak ile taşralı olmak aynı şey değildir, olabildiğince medenileşmeli insan(kıyafet vs değil), davranış, akıl, zihin, etik değerler, ve tekrardan etik değerler, etik veya ahlak salt cinsellik üzerine aptal bir toplumda yaşamamak için bilmeli, anlamalı,...