Öykücülükte yeni kapılar açan, hiçbir akıma bağlı kalmayan, kendi tarzını oluşturan ve durum öykücülüğünün öncülerinden Sait Faik Abasıyanık'tan Milli Eğitim Bakanlığı tarafından 100 Temel Eser arasında gösterilen Seçme Hikâyeler.
Eserlerinin yasal temsilcisi olan Darüşşafaka Cemiyeti 2012'den beri Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları işbirliğiyle hem "Sait Faik Hikâye Armağanı"nı veriyor hem de eserlerini okuyucu ile buluşturuyor.
Kitapta 20 tane kısa hikâye bulunuyor ve bazıları birbiriyle bağlantılı. Sait Faik'e verilen "anadan doğma çevreci" sıfatıyla örtüşen hikâyelerinde pek çok hayvana (en çok balıklar, kedi, köpek, tavşan, at, kuşlar...) ve çevre sorunlarına değiniyor. Deniz temasından hiç kopmuyor. Benim gibi bozkır çocuklarının pek de bilmediği balık isimlerinden bahsediyor. (kıraça, istavrit, kolyoz, sinagrit, orkinos, karagöz, çaça...) Bazen bize bilmediğimiz kelimeler de öğretiyor. (menendi, çalak, istikrah, teessür, müselles, füloka...) O kadar iyi bir gözlemci ki konularını tam da hayatın içinden seçiyor. Balıkçılara, çocuklara, belediye işçilerine, kâtiplere, evsizlere yer veriyor hikâyelerinde ve bu insanların hepsi birazdan yolda karşımıza çıkabilirler. Ama yine de net sonları seven, konunun bir sona bağlanmasını isteyenler için çok da tatmin edici olmayabilir. Çünkü gün bitmiş ve orada, o hikâye öylece sonlanmış gibi bir bakıyorsunuz hikâye de bitivermiş.
En çok sevdiğim hikâye ise: Fındık.
Hatta duygusal olarak bağlandığım bir hikâye oldu.
Empati ve çaresizlik. İnce bir çizgi.
Miraç Çağrı Aktaş
