Tam 25 gün oldu. Çocuklarım babasız kalalı, ben yoldaşımı, hayat arkadaşımı toprağa vereli tam 25 gün oldu. O kadar şey yarım kaldı ki... Ocakta yemeği, paketinde sigarası, bize verdiği sözler... Hepsi yalan oldu, bir gecede silindi gitti. Oysa ölmeseydi sabah kahvaltıyı oğlumla birlikte hazırlayacaklardı. Sonra da hep birlikte oğlumuza alacağına söz verdiği o kaleci eldivenini almaya gidecektik. Yavrum gün boyu camda beklemiş babasını gelir diye. Gelemedi. Bir daha hiç gelemeyecek. 😢 Boğazımda bir yumru var ve 25 gündür asla geçmiyor. İkizlerimden biri, babasının prensesi gece gündüz "anne babamı çok özledim" diye ağlıyor. Öteki prensesi "babamı toprağın altından çıkarıp evimize getirelim" deyip duruyor. Oğlum artık babasının yastığı olmadan uyuyamıyor. Allah'ım ne zormuş, ne ağır bir imtihanmış bu. Çok çaresizim. Çok özlüyorum. Geçer mi bu acı, hafifler mi birazcık da olsa? Ah kocam... 🥺 Mekanın cennet olsun. Rabbim çocuklarımıza ve bana sabır versin. 🤲
Yokum diye merak edip yazanlar çok olmuş. Herkese teşekkür ederim. Çoğuna dönemedim çünkü hâlâ kendime gelemedim. Sağ olun, eksik olmayın. Biraz iç dökme gibi bir şey oldu bu yazdıklarım, kusuruma bakmayın. 🥺