Anne mektubu
"Sevgili oğlum, benden istediğini gönderiyorum Bu parayı iyi bir işe kullan, hayatım kurtarmak söz konusu bile olsa, bir daha babanın haberi olmadan sana bu kadar önemli bir parayı bulamam, baban öğrenirse evimizin düzeni bozulur Bu parayı bulmak için, toprağımızı rehine koymak zorunda kalmış oluruz. Bilmediğim tasarılarının değerini takdir
Sayfa 91Kitabı okudu
Ve çocuklar tuz yalarken çocuk avuçlarımda
Nerede bulabilsem seni
Baba bıçağını ağır ağır çekip
Yetişip
Ana dalgın ve su dibinde yürür gibi
Dizüstü düşsem eteklerine
Sayfa 18Kitabı okudu
Çocuklar mutluluk kaynağı olabildikleri gibi, sayısız kaygı nedeni de olabilirler. Evin neşesi olan çocuk, birden, evi üzüntüye boğabilir. Geçici hastalıkları, düşmeleri, yaralanmaları, ameliyatları ana babaların uykusunu kaçırmaya, yaşama sevincini söndürmeye yeter. Yatağını ıslatması, parmak emmesi, yemek yememesi, korkuları büyük sorun olur. Hırçınlıkları, huysuzlukları, tutturmaları evin dirliğini bozabilir. Söz dinlememesi, arkadaşlarıyla dövüşmesi mutlu bir yuvayı sürekli tedirgin edebilir; ana babayı birbirine düşürebilir. Günlük olağan sorunları, ailenin en önemli derdi olup çıkar. Gerçekten çocuklar büyük sorun yaratmasalar da, sağlıkları yerinde olsa da sürekli uğraştırırlar ana babayı. Çünkü çocuklar hep ayak altında dolaşırlar; isteklerinin sonu gelmez; durmadan sorar, durmadan konuşurlar. Sırası mı diye düşünmezler, hep kendileriyle ilgilenilsin isterler. Yoktan anlamazlar, vara yoğa ağlarlar. Tutturmalarıyla, söz dinlemeyişleriyle ana babayı bunaltır, çileden çıkarırlar. Hele başkalarının yanında olmadık yaramazlıklar yaparlar. Tok olmalarına karşın misafirlikte "acıktım" diye tuttururlar, otobüse biner binmez çişleri gelir. Kendileri söz tutmaz ama ana baba verdikleri sözü tutmaz ya da unutursa kıyameti koparırlar. Halden anlamaz, ana babanın sıkıntısını, yorgunluğunu düşünmezler, üstelik üzmek istermiş gibi davranırlar. Ana baba titiz ve düzenli ise onlar inadına savruk, dağıtıcı ve karıştırıcıdırlar. Geçim sıkıntısından anlamazlar, bencillikleri sınır tanımaz.
Sayfa 15Kitabı okudu
Ana/babaların hatalarının bütün bedelini her zaman çocuklar öder.Syf133.
Alice Miller özellikle çocuklukta yaşanan travmalarımız ve bu travmaların üstesinden gelinmediğinde bizi nasıl istemediğimiz bir "biz"haline getirdiğini ve bunları ileride anne baba olduğumuzda çocuğumuza aktardığımızı o kadar güzel ve açıklayıcı bir şekilde anlatmış ki kitabı fazlası ile beğenerek okudum.
Bazı yaşantılara dur diyebilmek için insanın gerçekten de çocukluğuna yönelmesi gerekiyor.Yaptığımız iyi yada kötü diye kategorilediğimiz birçok seçim,yaşadığımız birçok problemin sebebi,kırılgan yapımızın kökeni,ve o olmak isteyip bir türlü olamadığımız biz yada yansıtamadığımız asıl biz hep o küçük tatlı çaresiz kız/yada erkek çocukta saklı değil mi?..
O küçük kızı sevgi ile kucakladığımda,onun elinden tutup sevgi ile yol aldığımda,özellikle çaresiz hissettiğinde ona sahip çıktığımda bambaşka bir insan olmaya başladım ben..
O kız artık çaresiz değil onu bugün ki ben ile yeniden büyütüyorum.Her gün yeni birşeyler öğreniyoruz biz kimi zaman kırılıp paramparça olarak kimi zaman hor görülerek kimi zaman değer gördüğümüzü hissederek ve en çokta okuyup araştırarak ve kabul ederek..
Artık çaresiz kimsesiz aşağılanmış yetersiz hissettiğimizde veya "hissettirdiklerinde" biliyoruz nedenini ve en çokta bizi yıkan kıran üzen durumlar bizi güçlendiriyor..
Ewet herşeyi henüz çözemedik herseyi çözemeyizde..Ama artık o küçük kızın kimseye ihtiyacı yok.Sadece bana elimden tutup benimle yol almaya keşfetmeye ihtiyacı var..
Bu yolda yolumuzun sevgi dolu insanlarla kesişeceğinden eminiz..
Sevgilerimle 
minimalisttokur
Birçok ana_ baba çocukları kulak verene kadar bir şeyi üç dört kez tekrarlamak zorunda kaldığından şikayet etmektedir. Oysa, kendilerini tekrar etmeseler bu durumu kolaylıkla tersine çevirebilirler. Çocuklar, gözünüzü bana çevirir misiniz? demek, o soyut Beni dinler misiniz? sözünden çok daha çekici ve somuttur. Sonra hepsi susup size bakıncaya kadar sessiz kalın.98
